بریده‌های کتاب ما تمامش می کنیم

نفرت، انسان را از پا درمی‌آورد.

ادم بد وجود نداره. همه ما آدم‌هایی هستیم که گاهی اوقات کارهای بد انجام می‌دیم.

آدم بد وجود نداره. همه‌ی ما آدم‌هایی هستیم که گاهی اوقات، کارهای بد انجام می‌دیم.

گاهی اوقات ، حتی زنانی که سنی از آن‌ها گذشته ، نیاز دارند مادرشان به آن‌ها آرامش بدهد که بتوانند برای مدت کوتاهی هم شده، از این الزام که همیشه باید قوی باشند، رهایی پیدا کنند.

گاهی اوقات ، چیزهایی که برای آدم‌ها مهم‌ترند، بیشتر او را اذیت می‌کنند و برای آنکه اذیت نشویم ، ناچاریم از هر چیزی که ما را به آن رنج مرتبط میکند، ببُریم.

هر انسانی سزاوار آن است که به او فرصت دوباره‌ای داده شود، به خصوص کسانی که برایمان از هر کس دیگری عزیزتز هستند.

گمان می‌کنم حالا که کمتر و کمتر به او نیاز دارم، احساس تنهایی بیشتری می‌کند.

تازگی‌ها حس می‌کنم غرق می‌شوم و گاهی اوقات، انسان‌ها نیاز دارند به آن‌ها یادآوری بشود که فقط باید شنا کردن را ادامه بدهند.

(لیلی؟! چیزی به عنوان آدم های بد وجود نداره، ما فقط آدم هایی هستیم که بعضی وقت ها کارهای بدی انجام می دهیم)

هر بار اتفاقی می افته ، حد و حدود ما یه کمی سست‌تر می‌شه. هر بار انتخاب می‌کنی بمونی، دفعه بعد، رفتن برات سخت‌تر می‌شه، تا این که بلاخره حدودت رو فراموش می‌کنی چون به این فکر می‌افتی که" حالا که پنج سال دوام آوردم، پنج سال دیگه‌م صبر می‌کنم."

به این فکر میکنم که چطور گاهی اوقات که اطمینان داریم زندگیمان در مسیر مشخصی قرار گرفته است، با یک تغییر کوچک تمام آن اطمینان از بین می‌رود.

همه‌ی انسان‌ها اشتباه می‌کنند. چیزی که شخصیت ما را می‌سازد، اشتباهات ما نیست، بلکه نحوه‌ی برخوردمان با آن اشتباهات و درس گرفتن از آن‌ها به جای توجیه تراشی است.

این طبیعت انسان است که زخم‌ کهنه ای را درمان می‌کند و خودش را برای بستن یک پوسته‌ی جدید آماده می‌کند.

صدایش را روی دلم احساس می‌کنم. این خوب نیست. صدا باید همان جا در گوش متوقف شود اما گاهی اوقات - در حقیقت ، خیلی به ندرت- صدایی از گوش من نفوذ می‌کند و در تمام بدنم طنین می‌اندازد. صدای او یکی از آن صداهاست. عمیق، مطمئن و تا حدی نرم.

شاید دوست داشتن، چیزی نیست که یک چرخه‌ی کامل باشد و به سرانجام برسد؛ شاید چیزی است دارای افت و خیز و زیر و بم، درست مانند آدم‌هایی که در زندگیمان با آن‌ها برخورد می‌کنیم.

برای انسان ها چقدر آسان است وقتی از بیرون به موقعیتی نگاه می‌کنند، در مورد آن قضاوت کنند.

گاهی اوقات ، پدر و مادرها باید روی تفاوت‌هایشان کار کنند و فضایی منطقی ایجاد کنند تا برای بچه‌هایشان بهترین شرایط را به وجود بیاورند.

ما به عنوان انسان نمی تونیم انتظار داشته باشیم همه‌ی رنجی رو که داریم، تنهایی به دوش می‌کشیم. گاهی‌اوقات، می‌تونیم اون‌ها رو با آدم‌هایی که دوستمون دارن، تقسیم کنیم که خودمون زیر بار تمام اون‌ها خرد نشیم.