بریده‌های کتاب تیمارستان متروک

تقدیم به مادرم: همیشه می‌پرسید: آیا راه خانه یادت هست؟ مثل زنی که در داستان های پریان دخترش را از شر خطرهای این دنیا حفظ میکرد. من به اون یادآوری کردم: بله این را برحسب وظیفه گفتم درحالی که قدم توی جنگلی گذاشتم که با تمایل به اطمینان و وحشتش تسخیر شده بود. ولی قول می‌دهم سرنخ هایی از او به جا بگذارم. توی تاریکی،برای من یا او یا هرکس که بخواهد این سرنخ ها را دنبال کند. خرده‌های نان برق می‌زنند.هیچ کدام از ما تنها نیستیم. -ربکا اسمیت

-می‌دونی بهترین راه برای نگه داشتن یه راز چیه؟! نیل سر تکان داد -هیچوقت اون رو به کسی نگی. همین و بس!

هرکس می‌شود عجیب و غریب باشد اگر به اندازه کافی تماشایش کنی.

ملیسا لبخند زد.« میدونی بهترین راه برای نگه داشتن یه راز چیه؟» نیل سر تکان داد. ملیسا ادامه داد:«هیچوقت اون رو به کسی نگی. همین و بس!»

جذاب بودن همیشه به معنی خوب بودن نیست.

هر شهری برای خودش رمز و رازی دارد.بعضی از رازها هستند که اگر بچه ها در تاریکی شب و پنهانی درباره‌شان حرف بزنند،تبدیل می‌شوند به قصه،پخش می‌شوند و کامل می‌شوند‌ و تغییر می‌کنند.بعضی وقت ها در شرایط خاصی،قصه ها افسانه می‌شوند؛افسانه هایی که بنا به تقدیرشان ماندگار می‌شوند،حتی اگر بچه هایی که آن‌ها را بازگو می‌کردند،بزرگ شوند و ماجرا را فراموش کنند.

برای آسیب زدن به آدم ها راه های دیگه ای هم هست.

تغییر سخته!

چی کسی می‌داند حقیقت واقعا چیست.