کتاب‌های کمی هستند که من با آن‌ها زندگی می‌کنم و سوای از امیرخانی تعدادی از کتب روایی موجود دیدارهای رهبری جزو این دسته هستند، اما روایت اول شخص جور دیگری بود؛ هم دوست داشتم زودتر کتاب را تمام کنم تا روایات بیشتری خوانده باشم و هم دوست نداشتم این لذت مکرر تمام شود!
روایت اول شخص جور دیگری بود چون بخشی از این دیدارها آشنا بود؛ به عکس یا دیدن گزارش‌های خبری و بیانات معظم له در روزگار خوش نوجوانی و حالا این کتاب دست خواننده را می‌گیرد و از حاشیه به متن می‌برد و عکس‌های خوش کرده در حافظه حالا برایت داستان می‌شوند.
خواندن کتاب همزمان شد با مرارت‌ها و فتوت‌های جنگ تحمیلی ۱۲ روزه و من با هر فریم مرتبط با رهبری به این فکر می‌کردم باید چند سال صبر کرد تا روایت اول شخصی از شخص اول جنگ خواند؟!
      

        محتوای کتاب بیشتر مربوط به کلیات است و برخلاف تصور -لااقل من- به تفسیر محتوای آیات و سوره‌ها نمی‌پردازد اما با این وجود محتوای ارزشمندی دارد.
      

        کتاب با دسته‌بندی منسجم و هدفمند به چهارچوب ذهنی خواننده پیرامون گفت‌وگو و حتی معاشرت با دیگران در فضاهای مختلف (از خانواده تا محیط کار) نظم می‌بخشد.
      

        کتاب کمی سطحی (به لحاظ قلم و محتوا) و روایات هم پراکنده بود. اما مجموعاً داستان زندگی شهید به‌گونه‌ای هست که با محتوای کتاب همراه شد و به شناخت کلی از ایشون رسید.
      

        کتاب یک شمای کلی و البته خلاصه از تاریخچه درگیری‌ها می‌ده که برای شناخت اولیه مناسب هست اما باید توجه داشت که نگاه ایدئولوژیک به موضوع وجود نداره و صرفاً روایت‌گر کلیات هست.
      

        نکته اصلی این کتاب اینه که بر روی مسائل لبنان متمرکز هست و برای افراد علاقه‌مند به آشنایی با لبنان و اقدامات و دیدگاه‌های امام موسی صدر در این زمینه مناسب‌تر هست.
      

        روان و دلنشین بود و در زمانه‌ی پیچیده کردن مسائل زنان، خیلی ساده تو را وادار می‌کند فکر کنی چطور باید بین خانه و اجتماع تناسب برقرار کنی.
      

        کتاب را کناری گذاشته بودم تا در زمان مناسب سراغش بروم و خواندنش را آغاز کنم چون معتقد بودم نیاز به متمرکز بودن دارد؛ اتفاقی دل به دریا زدم و خواندنش را آغاز کردم و جزو کتاب‌هایی بود که از به تعویق انداختن مطالعه‌اش بارها خود را سرزنش کردم!
شاید عنوان کتاب چندان پر آب و تاب نباشد که اگر می‌خواهی کار فرهنگی کنی حتماً باید این کتاب را بخوانی و سایر تبلیغات این‌چنینی اما محتوای کتاب به اندازه کافی، کافی است!
به اضافه مردم صرفاً برای کارهای فرهنگی راهگشا نیست بلکه برای انجام هر فعالیتی کمک‌کننده خواهد بود البته به شرط اینکه مردم رکن اصلی در نگاه انجام‌دهنده آن فعالیت باشند.
      

        بدیهیه که مطالعه آثار هر کشور برای آشنایی باهاش بسیار مفیدتر می‌تونه واقع شه؛ اما در مسئله فلسطین جز آشنایی مضاعف، گویی القای یک حس واقعی هم به همراه داره حتی اگر «داستان» باشه!
+ ترجمه کتاب هم بسیار روان هست خصوصاً در نیمه دوم.
      

        معتقدم نحوه‌ی نگارش و داستان پردازی کاملاً سوژه‌ی کتاب رو به حاشیه برده و از جذابیتش کاسته؛ اما با تمام این‌ها باز هم می‌شد کمابیش با داستان همراه شد البته تا جایی که با شعارزدگی در دیالوگ‌ها مواجه نشی!