آیا  قرار است پس از این زندگی ام به طور معجزه آسایی عاری از درد و رنج و ناامیدی ، اندوه ، دل شکستگی ، مشکلات،  تنهایی و افسردگي باشد؟ البته که نه ! 
اما آیا میخواهم زندگی کنم ؟
آری ! آری ! 
هزاران بار، آری !
      

        همواره‌ دلایل بسیار درستی وجود دارد که چرا دچار اندوه هستیم 
موضوع این است که به خودمان  اجازه نداده ایم که این غم ها را حس کنیم ، زیرا بار مفروضاتی نامنصفانه بر دوشمان سنگينی می کند،  مفروضاتی که برای ما تعیین کرده اند احساس غم و اندوه نسبت به چه موضوع هایی درست و به هنجار است و نسبت به چه موضوع  هایی نادرست و غیرعادی  است ‌
      

        آه، انسان چنان موجودی فانی است که حتی در جایی که به هستی خود اطمینان دارد و تاثیر حقیقی وجود خویش را در تفکر و در ژرفای عشق هایش حس می کند در می یابد چندان نخواهد پایید که او نیز ناگزیر خاموش و از نظرها  پنهان خواهد شد 
      

        همه ی  ما بر روی طناب بندبازی نامرئی  زندگی گام  بر میداریم ، هر لحظه امکان دارد پایمان سر بخورد و به اعماق سقوط کنیم و آنگاه با ابعاد خوف آور  هستی رو به رو شویم،  جوانب ترسناکی  که در لایه های  زيرين ذهنمان  مسکوت مانده اند.
      

        پس زندگی هیچ نبود جز ریشخندی! همه چیز را در یک شرط بندی خودپسندانه به داو گذاشته و باخته بود
      

        تغییر زاویه دید نسبت به دیگران،  این‌که هر فرد در دنیای خود درگیر رنج هايي است که ما از آن آگاه نیستیم پس به جاي قضاوت‌ و رنجیدن از بقیه با یک گفت و گو به آن‌ها بفهمانیم که ما از آنها رنجیده ایم