چه چیزها که آدم از کتاب یاد نمی گیرد ... .
 کتابِ خیلی خوب و آموزنده ای بود.

حاصل انتخاب از روی ظاهر و تلاش برای به دست آوردن موقعیت .
عدم تعادل در زندگی و مرگ...  مرگ...  مرگ...  

مرگ عجب اتفاقی؛ 
قشنگی کتاب در همین نهفته است  که پیش از هر عمل و فعالیتی به خود بگویی: ^مرگ هست^ و قبل از ملامت و نامهربانی بگویی: ^شاید یک روزی از دستش بدهم^
به از دست دادن فکر کردن کار جالبی می تواند باشد: 
گوشه کنایه هایی برای... 


چیزهایی که از ایوان ایلیچ یاد گرفتم:
1_ از آدم های عوضی و رنگ عوض کن فاصله بگیر.
2_ ظاهر و باطن یک شکلی داشته باش و دورو نباش
3_ برای حال خوب خودت و انرژی مثبت بیشتر تلاش کن افراد قدردان زحمات تو نیستند و از تو تشکر نمی کنند. 
4_ همیشه خودت، رفاه و سلامتی و آسایش و آرامشت را اولویت قرار بده. 
5_خودت را برای خودت فدا کن. فدا کردن خودت برای دیگران تو را عزیز نمی کند.

سوگند^میم.صاد^
      

        آنقدر جذاب نبود اما خب بد هم نبود.
من که اول اون سه جلد را خواندم بعد به سراغ این آمدم. شاید هم مشکل از مترجم بود.
اما به طور کلی به قول خود فریدا خانم در جهت پر کردن فاصله بین این کتاب و آن کتاب ایشون رو به دست انتشار سپردن‌. که ایده جالبی بود.
و شاید هم به همین دلیل چندان برای این یکی وقت و دقت گذاشته نشده.


ترتیب 
1_ خدمتکار
2_ راز خدمتکار 
3_ عروسی خدمتکار
4_ خدمتکار همه چیز را میبیند.

برای همه انزو را آرزو مندم.
      

        من با او زندگی کردم..
            رقبای الهی را می گویم 
کتابی که به زیبایی جدال عقل و عشق را همگام با جنگ خدایان به تصویر می کشد. 
من با او زندگی کرد..
ترس ها روزندگی کردم، دردها را فهمیدم، غم ها را چشیدم، زخم ها را مداوا کردم، 
زندگی ام همگام و شبیه زندگی آیریس سپری می شد و نفهمیدم چطور یا چگونه؟
من سوگند ^میم.صاد^شدم عین آیریس وینو/جوهرنشان در دو جا مشغول کار شدیم افراد عزیزی را از دست دادیم؛ در حسرت دیدار روزگار را ورق زدیم و از همه مهم تر در حال کاغذبازی و نامه نگاری با کارور هستیم که دلمان نمی خواهد در باورمان بگنجد که او با رمان یک نفر است. 
در کل هر سه نفر آنها یک نفر اند کسی که در قلبمان است کسی که جلوی چشم مان است و کسی که برایش نامه می نویسیم هر سه یک نفر است و ما یک ریسه را در دست گرفته ایم.
تنها فرق دردناک من آن است که دیگر رومان کارور کیت خود را نخواهم دید. 

زیبایی این کتاب مرا به شگفتی وامی داشت قلبم را سرشار از الوان گوناگون کرد امیدوارم بخوانید و از حس زیبای آن تمامی وجودتان سرشار شود.
             سوگند^میم.صاد^
      

        کتاب های فریدا مک فادن از آن دست کتاب هاییست که گاهی در حسرت و گاهی در تعجب و در آخر هم با شاخ درآوردن؛سپری و تمام می‌شود.
جذاب و خیره کننده. البته این کتاب تا حدی، مرا جذب کرد. در ابتدا بخاطر نویسنده حسابی با دقت می‌خواندم. اما اینکه به زور و ضرب خودم را نگه داشتم تا به انتها برسد ؛ حقیقت تلخی است.
این خصلت که گاهی در هفت روز هفته هفت کتاب می‌خوانم،  گاهی در سی روز یک ماه ، یک کتاب هم نمی‌خوانم. از آن دست خصلت های غیر قابل انکار است.که فقط عاشقان و شیفتگان کتاب درک می‌کنند.


بگذریم،..
کتاب جالبی است برای پیشنهاد کردن یا نکردن 50.50 هستم 
اما اگر سیر مطالعاتی در حوزه جنایت و روان شناختی داری، پیشنهاد می‌کنم.
اگر هم دوست داری؛
برای همکار یا دشمنت پرونده سازی کنی، قطعا پیشنهاد می‌کنم.
      

        هر دو در نهایت می میرند: 
دلم می خواهد کمی، حتی به اندازه یک روز برای خودم زندگی کنم، خودم را ببوسم و دوست داشته باشم. احساس تازه متولد شدن داشته باشم و برای زندگی ام تلاش کنم به خواسته هایم برسم و هدف را، زیبایی دنیا را، رفاقت را، تجربه کردن را فدای هیچ یک از  لحظات ترسناک و تفکرات نفرت انگیز نکنم.
برای یک خنده بیشتر، یک نفس عمیق تر بجنگم و شادی کنم فریاد بکشم و همراه و هم صدای دنیای شاد و شیرین نوجوانی و جوانی شوم.  بدون ترس از مرگ 
از کتاب هر دو در نهایت می میرند متشکرم: 
برای شجاعتی که بهم داد 
حس آزادی که داد 
ترسی که از دلم بیرون کرد 
فرصت هایی که بهم نشان داد 
مسیری که برایم باز کرد 
و شخصیت مهم و اصلی زندگی که بهم نشان داد (یعنی خود عزیزم!)


قدرت قلم نویسنده گاهی میخکوبت  می کند؛ زیبایی و عذابی لذت بخش  را همراه با بغض و خنده،شادی و غم روانه سینه ات می کند و چشمت را به سوی جهانی واقعی باز می کند. 
بابت نبود قاصد مرگ نمی دانم شاد باشم یا نه اما از فرصتی که قاصد مرگ متیو روفوس برایم به ارمغان آوردند متشکرم در درون من هم متیو بود و هم  روفوس، روفوسی که فراموش شده و زودتر از موعد کفن پوشیده بود.
از این کتاب متشکرم بابت فرصت هایی که یادم آورد و حال خوبی که بهم داد از تمام وجود دلم برای ترس و احتیاط های متیو و دلسوزی و رفاقت و مرام روفوس تنگ خواهد شد.
      

        کفش های قرمز. 
نظرات مختلف رو مطالعه کردم.
کتاب تاحدودی جالب بود.

5نکته مذهبی در دلش نهفته بود.
1_امیدواری
2_ استغفار وتوبه 
3_دعا کردن.
4_ارحم الراحمین بودن خدا.
5_توبه پذیری خدا. 

اما
3 نکته نوشتاری.
1_ چیزی بین دکلمه و ادبی
2_برای کودکان ترسناک
3_ کمی بی سر و ته. 

به نظرم می‌شد بهتر باشد به شرط اینکه توجه می‌شد.
1_خدا وحشی نیست.
2_برای رو آوردن به خدا نیازی به ترساندن نیست.
3_هر گناهی در دنیا قرار نیست پاسخ داده شود.
4_ واسطه بین بنده و خدا یک کفش نیست.
5_دین داری آنقدر حقیر نیست که وابسطه به کفش و قانون باشد. 

اما خُب برای کودکان مسیحی نوشته‌شده نه شیعه.
اما به هرحال نوع نوشته به گونه ای هست که بیشتر فرد را از دین و کلیسا دور می‌کند تا نزدیک.
و تحلیلی نیست که یک کودک با زندگی الانش مقایسه و به نتیجه برسد.