همه چیز یک داستانه مارتین،آنچه که اعتقاد ما رو شکل میده،آنچه که ما می دونیم، آنچه که به خاطر می آریم،یا حتی آنچه که در رویا می بینیم،همگی داستان هستن.یک روایت، یک توالی وقایع، با سرشت هایی تجسم‌ یافته به شکل شخصیت هایی که ما رو‌ با یک محتوای احساسی مرتبط می کنن. ما فقط چیزی رو به عنوان واقعیت می پذیریم که قابل رویت شدن باشه.

آرزو کردم که در غیاب من احساس خوشبختی کند ، و یا دست کم فراموش کند که انسان خوشبختی نیست. فراموش کند که هرگر نمی تواند انسان خوشبختی باشد.

هر وقت جایی مصیبت بزرگی اتفاق بیفتد و همان موقع آدم های زیادی هم جان بدهند ، پشت سرش سکوت عمیقی برقرار می شود ‌. آن سکوت در اصل کامل ترین صدای دنیاست.

اگر به هر دلیلی می خواستی له شدن روح کسی را ببینی ، آن جا زیر نور شدید یا در تاریکی محض نیست . جایی است نه کاملا تاریک و نه به اندازه کافی روشن . جایی است با نور کم .

" به او گفته بودم بچه نمی خواهم . چون از داشتنش وحشت دارم . از اینکه موجودی را از جایی که نمی دانم کجاست پرت کنم به زندگی اما سرنوشت خودش و نسلی که احتمالا تا صد ها سال بعد از او ادامه پیدا خواهد کرد ، ربطی به من نداشته باشد ، می ترسیدم . هنوز هم می ترسم . شاید فکر احمقانه ای باشد اما خودم را مسئول همه ی مصائبی می دانم که ممکن است بعد ها بر سر موجودی بیاید که من ، و تنها من ، به هر دلیل تصمیم گرفته بودم به دنیا بیاید . بار ها به این فکر کرده بودم که اگر بچه ی من ناقص الخلقه متولد شود چه کسی واقعا چه کسی مقصر است؟ اگر دختر سالم و خوشگلی باشد اما در سی و دو سالگی سرطان سینه بگیرد چه؟ اگر نوه من در تصادف کشته شود؟ اگر پسر نوه ی من از شدت فقر روزی هزار بار دعا کند کاش هرگز متولد نشده بود؟ اگر دختر یکی از نوادگان پانزدهم من از دست شوهر عوضی و ابله ش با داشتن چهار بچه قد و نیم قد خودکشی کند ، چه؟ "