بچه که بودم خیال می کردم همه چیز مال من است ، دنیا را آفریده اند که من سرم گرم باشد، آسمان ، زمین ، پدر، مادر، درخت ها، اسب ها، کالسکه ها، و حتا آن گنجشک ها برای سرگرمی من به وجود آمده اند. بعدها یکی یکی همه چیز را ازم گرفتند. مایعی در رگ هام جاری بود که می گفت این مال شما نیست، راحت باشید. پسری که عاشق کبوترها و خرگوش ها بود، خودش را به درختی دار زد.چرا؟ مادر گفت بماند برای بعد. کاش تولد من هم می ماند برای بعد، به کجای دنیا برمی خورد؟

آن شب و بعد از خاموشی، بث قرص ها را یکی پس از دیگری خورد و منتظر شد.حسی که بعد از مصرف قرص‌ها وجودش را گرفت به نوعی خوشمزه بود. شیرینی لذت بخشی که در معده اش احساس می کرد، و شل شدن تمام بخش هایی که تا لحظات قبل منقبض و آزاردهنده بودند.او تا زمانی که می توانست بیدار ماند؛ برای لذت بردن از گرمای درون خود و این شادی عمیق شیمیایی.

اما فرار همیشه راه حل خوبی نیست.مشکل فرار این است که هیچ گاه راز و رمز غلبه بر تله زندگی را نخواهیم آموخت.روبه رو نشدن با واقعیت به این معنا نیست که واقعیت دست از سر ما بر می دارد.ما نمی توانیم مشکلات را تغییر بدهیم چون هیچ گاه گردن خود را خم نکرده و به وجود مشکلات اذعان نکردیم.بلکه با پناه بردن به رفتارهای محکوم به شکست به تداوم روابط آسیب‌زا دامن زدیم.اگرچه خواهان زندگی بی دردسر و راحت هستیم ، عملا شانس خودمان را برای تغییر مسائل رنج آور از دست داده ایم.