به گمان من هر آدمی را کله‌شقّی هایش میسازد، یعنی به اعتبار مقدار کلّه‌شقّی‌اش آدم است.

دانستم ایران را سخت و بی‌حساب دوست داشتن، محکومیت من است؛

هیچوقت چای را به خاطر خودش دوست نداشتم، حتی نه به خاطر خستگی ای که از آدم می‌گرفت، بلکه چای را به خاطر قصه‌های کنارش دوست داشتم. قدری بنشینی و ببینی چه کرده‌ای. آدم‌ها کنار چای قصه‌گو می‌شدند.