شهر پر بود از مردمان خوابیده_بیدار که واقعا گریزی از سرنوشتشان نداشتند،مگر دفعات کمیابی که شب هنگام،زخم های به ظاهر جوش خورده‌شان ناگهان سرباز میکرد.

مغزم ،مغزم درد میکند از حرف زدن،چقدر حرف زده ام ،چقدر در ذهنم حرف زده‌ام، خروار خروار حرف با لحن و حالت های متفاوت،مغایر،متضاد و...گفته ام و شنیده ام،خاموش شده و باز برافروخته ام،پرخاش کرده و باز خوددار شده ام ،خشم گرفته ام و لحظاتی بعد احساس کرده ام چشمانم داغ شده اند و دارند گُر می‌گیرند،مثل وقتی که انسان بخواهد اشک بریزد و نتواند.

این‌جا هیچ چیزی نیست که حواس آدم را از درون نگری فاجعه بار پرت کند، راستش به اندازه کافی نیست .خاطره ها را هم نمیتوانم با چوب به عقب برانم. تنها چیزی که باقی می ماند دیوانه شدن است.