آلنی شخصیتی ستودنیه!!!
شخصیتی که فکر کنم نه تنها ما بلکه خود نادر ابراهیمی هم مسحورش شد به گونه ای که در کتاب مردی در تبعید ابدی اش، ملاصدرا را شبیه آلنی ساخت:))
قلم استاد شگفت انگیزه و با هر سطر انگار دنیایی به من اضافه میشد. من جنگ و صلح رو خونده بودم و فکر نمی‌کردم جز شاهنامه کتابی در زبان فارسی باشه که این همه شخصیت داشته باشه و هر کدام را جوری بسازد که انگار زنده اند و روحی در آن ها دمیده:)))
خداحافظی با شخصیتایی مثل سولماز، گالان، مارال، یاشا، آیناز ، ملا قلیچ بلغای ، کبتر ،پالاز_وای پالاز با اون پایان درخشنده اش برای همیشه الگوی منه...کسی که در طول زندگی اش احساسی در من برنمی‌انگیخت با مرگش اشک مرا در آورد_و... سخته واقعا.
من سر مرگ آرتا و ملا قلیچ بلغای اشک ریختم. این کتاب باعث شد این شخصیت ها را بخشی از زندگی خودم کنم و همراهشون زندگی کنم...و از دست دادن‌اشون منو اذیت کرد.
برا اخرین بار تو را خدانگهدار کتاب عزیز:)))
      

        واقعا لقب شاهکار ادبیات معاصر ایران برای این کتاب زیادیه
با تمام تحسین های بسیارحول محور این کتاب شروع به خوندنش کردم. با اینکه خلاقیت نویسنده<خصوصا در مووآن ۴ که بهم ریختگی ذهن آیدین رو کاملا به مخاطب منتقل می‌کرد> ستودنیه. حتی استفاده از اغراق با فضای تاریک کتاب کاملا مانوس بود.اما ما که نباید دچار اغراق درباره ی خوبی این کتاب بشیم:))من خودم زیر یه جاهایی ازین کتاب هایلایت کشیدم ولی واقعا اگر این کتابو شاهکار  معاصر میدونید پیشنهاد می‌کنم به کتاب های دیگر  زبان فارسی عزیزمون کمی نگاه کنید که قطعا برای اونا خیلی بیشتر میشه هایلایت کشید:)) 
در کل با انتظاراتم خیلی فاصله داشت انقدر که هرجا میرفتم اسمشو میدیدم:))