«آقایان رحم داشته باشید!قدری شرم داشته باشید.من اینجا دلم را پیش شما شکافته ام و شما فرصت را غنیمت شمرده ایدو لای زخم های هر دو پاره ی دلم چوب فرو می‌کنید.....آه،خدایا!»

اما همیشه پیش آمده است که هرچه بیشتر از آدم ها به طور فردی متنفر میشدم،عشقم به انسانیت شعله ور تر میشود.

باید تبدیل شوم به هیچ،به باد،به آسمان،نقشم به عنوان یک دلقک،نقشی زاده ی اجبار و ناامیدی.......