زیر لب می­‌گفت: نسل‌شان را از روی زمین بردار و همه را خلاص کن. این‌ها که آدم بشو نیستند. حیف از آن جرقه‌هایی که از آتش دل خودت در سینه ­های‌شان ودیعه گذاشتی! جان به جان‌شان بکنی تخم و ترکه‌های آن عنتر حرف نشو هستند. خودت که بالای سرشان بودی چه بلاها که سر همدیگر در نیاوردند، حالا می‌­خواهی افسارشان را دست خودشان بدهی؟ از وقتی روی دو پایشان ایستادند ذوق­ زده شدی، هی از نژاد شریف انسانی حرف زدی. نژاد شریف انسانیت را می­‌شناسم، این طور که شنیده‌­ام غیر از کشت وکشتار و ضعیف چزانی هنری ندارد.

یکی از دردناک‌ترین لحظه‌ها در زندگی احتمالا لحظه‌ای است که آدم می‌بیند سال‌های پیش رویش کمتر از سال‌های پشت سرش هستند و وقتی زمان زیادی برایش نمانده باشد دنبال چیزهایی می‌گردد که به زندگی کردن بیرزد. شاید خاطرات.

ما تبدیل شده‌ایم به موجوداتی مادی‌گرا. از هیچ اصول و مکتبی سر در نمی‌آوریم. می‌دانی چرا به این روز افتاده‌ایم؟ همینطور یک حدس الکی بزن. درست است: چون شما ما را اینطور تربیت کرده‌اید! به نظر شما ما تربیت‌شده‌ی کشوری هستیم که مارگارت تاچر اداره‌اش کرد، اما واقعیت این است که شما به او رای دادید و بعد به آدم‌هایی که بعد از او آمدند و دقیقا راه او را ادامه دادند. شما بودید که ما را به زامبی‌های مصرف‌گرا تبدیل کردید. شما بودید که همه‌ی ارزش‌ها را از پنجره بیرون انداختید. شما نبودید؟ مسیحیت؟ دیگر به آن هم نیازی نداریم. مسئولیت‌پذیری جمعی؟ تولید؟ ساختن؟ این چیزها به دردمان نمی‌خورد. بگذار همان بی‌عرضه‌هایی که در آسیا نشسته‌اند همه چیزها را برای ما بسازند و ما فقط روی صندلی‌هایمان رو به روی تلویزیون بنشینیم و ارابه‌ی دستی دنیا را تماشا کنیم که یک راست می‌رود به جهنم- البته در تلویزیون‌های اچ‌دی بزرگ.