- و آن‌ها که قله‌ها را رها می‌کنند چه؟ از رنج صعود است؟ - نه؛ آن‌ها قله را نمی‌بینند. کسی که قله را ببیند، رنج صعود به آن را می‌پذیرد و بلکه در صعود رنجی نمی‌بیند و عجیب است که مردمان رنج ایستادن و ماندن را درک نمی‌کنند! ایستادن و ماندن، هراس‌انگیز است... قبلا این را گفته بودم؛ نه؟ - از ابتدای سفر در هر منزل گفته‌ای؛ از صد بار بیش.

یک روز بنده در جهاد داشتم فکر می‌کردم که خدایا ما اصلا در جهاد سابقهٔ کار بین‌المللی نداریم. تا حالا هیچ روز در جهاد کار اینترنشنال انجام نداده بودیم. همین قرآنی که جلوی من بود، گفتم بازش بکنم. خدایا، باز کردم. «وَ لَقَد اَوحَینا اِلی موسی أَن أَسرِ بِعِبادی...» جالب این است که یا به آقای شاهوردی یا یکی از دوستان گفتم ما دل را به دریا زدیم. چه می‌شود، خدا می‌داند! والله العظیم. این آیه آمد که ما به موسی وحی کردیم که قومت را شبانه به آب بزن، به دریا بزن. شبانه قومت را به آب بزن و لاتخف. از هیچ چیز نترس، برو جلو.

مطلب دیگر آنکه انسان هر چیزی را مظهر عظمت و رحمت و اسمای حق می‌شناسد؛ اما فراموش می‌کند که خود نیز از اشیاست و خود نیز مظهر اسما و قدرت اوست. به سبب همین فراموشی، راه دوری را برای یافتن خدا انتخاب می‌کند.