یک هفته بود که نرفته بودم سر این کتاب. وسطش به یه نتیجه‌ی خوبی رسیده بودم و انگار نه انگار که تمومش نکرده بودم. امروز در یک وضعیت عجیب (ماشینمون وسط جاده بوکسل شد:) تمومش کردم، اونم زیر آفتاب داغ تابستون و درحالی که کلی مسیر رو کجکی طی کردم.
درمورد خود کتاب، اینکه از یک نویسنده با اصلیت اسرائیلی (مرددم درباره‌ی استفاده از این نسب‌‌) چنین نتیجه‌ی منصفانه‌ای بگیرم خیلی برام جالب بود. قالب کتاب گزارش تاریخی ئه و کاملا هم روان. بدون دونستن پیش‌زمینه‌ی حزبی‌-سیاسی اسرائیل هم می‌شه خوندش. اطلاعات دقیقی داره و ارجاعات نسبتا معتبر. برای دونستن یک پیش‌زمینه از این نزاع و فشار یک‌طرفه از مدت‌ها قبل از 1948، پیشنهادش می‌کنم. 
      

        "اِما" رو حدوداً دو سال پیش خوندم و تقریبا تا 25 صفحه‌ی آخر منتظر یه اتفاق خارق‌العاده بودم‌، شاید منتظر بودم ماجرایی که توی 25 صفحه‌ی آخر با سرعتی که توی نیم‌ساعت آخر انیمیشن‌های سینمایی می‌بینیم خوندم، توی کل صفحات پخش بشه یا حداقل این‌قدر طولانی نشه. کلاً اگر بخوام توصیفش کنم می‌گم موضوعی بود که خیلی آشنا بود (باتوجه به بقیه‌ی نوشته‌های آستین) که با یه فضاسازی جالب جلو می‌رفت ولی واقعا‌ً کش اومده بود جوری که انگار نویسنده تحت‌فشار بود برای اتمام کتاب. ممکنه حوصله‌تون نکشه تا آخرش بخونید حقیقتاً. ولی خب درکل دوست‌داشتنی بود. 
      

        ره‌ش داستان زندگی شهریه و تقریباً به‌همون اندازه هم بعد منفی‌ش پررنگه. زوجی که یکی‌شون از این زندگی شهری برای ترقی مادی استفاده می‌کنه (هرچند ریشه‌ی غیرشهری نداره می‌خواد اون ریشه‌ها رو نابود کنه‌‌) و دیگری از این زندگی شهری متنفره و نیازمند ایجاد ریشه با زندگی خارج از شهره که دقیقاً برعکس همسرش، هیچ ریشه‌ی رسمی که درحال‌حاضر قابل بازیابی باشه نداره.
امیرخانی مثل بقیه‌ی کتاب‌هاش، اینجا هم انگار دنبال یه ناجی
 با یه کوله از نداشته‌های شخصیت‌های داستانه. توی داستان یه‌جاهایی املای شخصی نویسنده خیلی ذهن رو خسته می‌کنه علاوه‌بر اینکه کلا انگار به‌زور کلمات می‌خوان بهت بگن که می‌بینی ما چه خاص‌ایم؟ ولی موضوع جدیدش احتمالاً بقیه‌ی موارد رو شکست می‌ده و پیشنهادیه.