یادداشت فاطمه ستوده

        "اِما" رو حدوداً دو سال پیش خوندم و تقریبا تا 25 صفحه‌ی آخر منتظر یه اتفاق خارق‌العاده بودم‌، شاید منتظر بودم ماجرایی که توی 25 صفحه‌ی آخر با سرعتی که توی نیم‌ساعت آخر انیمیشن‌های سینمایی می‌بینیم خوندم، توی کل صفحات پخش بشه یا حداقل این‌قدر طولانی نشه. کلاً اگر بخوام توصیفش کنم می‌گم موضوعی بود که خیلی آشنا بود (باتوجه به بقیه‌ی نوشته‌های آستین) که با یه فضاسازی جالب جلو می‌رفت ولی واقعا‌ً کش اومده بود جوری که انگار نویسنده تحت‌فشار بود برای اتمام کتاب. ممکنه حوصله‌تون نکشه تا آخرش بخونید حقیقتاً. ولی خب درکل دوست‌داشتنی بود.