مدتها پیش این مجموعه رو تموم کردم و حقیقتا دلم براش تنگ شده. 
      

        بعد از جلد ریلا، این برای من محبوب ترین جلد آنه‌شرلی بود. شخصیت پردازی مثل بقیه جلد ها عالی بود اما اون کشش و روند زیبای داستان که تقدس رازآلود زندگی رو با رویاها و بلوغ همراه میکرد فضای قصه رو خیلی قشنگ تر کرده بود. 
کاپیتان جیم از اول حضور تا آخرش یه شخصیت فوق العاده و به یاد موندنی بود و دوشیزه کورنلیا به طنز داستان اضافه کرده بود. 
از اون قسمت، لسلی که زیبای غم انگیزی داشت و لحظات عاشقانه اوئن فورد واقعا کتاب رو خاص و عالی کرده بود. 

      

        این کتاب رو یه شبه تموم کردم و واو، داستان واقعا عالی بود. فضا سازی داستان و فانتزی خیلی قشنگی داشت برای همین تو رو وادار میکرد که ادامه بدی و بفهمی که ممکنه چی بشه. 
شاید از لحاظ هایی سلیقه ای باشه و خب برای من که سلیقه اصلیم افسانه های آسیای شرقیه واقعا خوب به نظر میومد. 
با این حال میتونم به بقیه هم اون رو توصیه کنم. عاشقانه جدید و متفاوتی داشت و این یکی از قوت هاش محسوب میشد. 
بی صبرانه منتظرم جلد دومش رو هم بخونم
      

        من یه عنوان کسی که با بیماری سرطان دست و پنجه نرم میکنه کتاب رو خوندم و برای همین راستش نمیتونم بگم قشنگ بود. 
شاید برای کسی که این رو احساس نکرده و از دور نگاه میکنه یه کتاب پر امید باشه اما برای منی که داخلش بودم حس پوچ گرایی مطلق میداد، به نظرم بیشتر از اینکه دلیل به زندگی بده دلیل برای مردن میداد و عشق بین شخصیت ها اونقدرا که انتظار داشتم عمیق و قشنگ نبود.  عشقشون به جای اینکه حس عجیب انسان های نزدیک به مرگ رو نشون بده و اون تقدسی که احساس میشه انگار یه هوس همراه مبارزه بود. شخصیت ها انگار داشتن علیه زندگی شورش میکردن که خیلی بچگانه به نظر میاد حقیقتا. 
شبی که خوندمش، حال جسمیم به خاطر بیماریم خیلی بد بود و انگار میخواستم یه چیزی بخونم که بتونم درکش کنم و آروم شم اما حالمو بدتر کرد و یکمی حس کردم بهم توهین میشه. 
البته این کاملا نظر شخصی منه و به نظرم برای آدمایی که از بیماری ای رنج نمیبرن خیلی بهتره. 
      

        یه کتاب که تموم کننده هری پاتر بود. 
راستش کتابی بود که نسبت به بقیه بیشتر باهاش ارتباط گرفتم. شاید به‌خاطر درد و رنجی که با تمام وجود حسش کردم و اون عمق. 
و آخر، اون پایان و اون فداکاری هری، چیزیه که فراموش نشدنی بود. 
      

        حقیقتش منتظر بودم که نظرات بیشتری راجبش بخونم. این کتاب برای من خاص ترین کتاب زندگیم بود، وقتی تمومش کردم چهارده ساله بودم و الان هیجده ساله‌ام، اما احساسم نسبت به این کتاب فرقی نکرده. 
شخصیت والتر بلایت تا ابد برام فراموش نشدنیه و منو یاد خودم میندازه، ترس برای رویارویی با حقیقت و شجاعت بعد از آن در سکوت. و آن نامه طولانی آخر به ریلا. 
سرزمین غروب و آن نی زن. و ریلا، شخصیت فوق‌العاده و عجیبی داره و رابطه عاشقانه اون با کنت به جذابیت داستان اضافه میکنه. 
این کتاب میل انسان به پیدا کردن معنای واقعی زندگی رو نشون میده. عشق و امید در عین درد. 
اون کتاب هنوزم کتاب مورد علاقم میمونه