آری حسین‌ع همان سفینه نجاتی است که ساحلش نه بر زمین، که بر آسمان است. در حریم آفتاب، در حضور خورشيد. آن‌جا که به ساحتش راه نمی‌یابی مگر با ذوب‌گشتن و از میان‌رفتن...

امام در کربلا یک‌بار شهید نمی‌شود، او در تک‌تک یاران خویش به شهادت می‌نشیند. هر رخصتی و هر اذن جهادی انگار تکه‌ای است از جگر امام که کنده می‌شود و بر خاک تفتیده «نینوا» می‌افتد.

عمار تا چشمش به ذوالفقار افتاد، زیر لب گفت «لافتی الا علی لاسیف الا ذوالفقار» این شمشیر چه غم‌ها که از دل رسول خدا نزدود، چه قدرتمندانی را که به خاک نیفکند و چه محال‌هایی را که ممکن نساخت. صف‌های پولادین با او بود که می‌شکافت و قلعه‌های مستحکم با او فتح می‌گشت.

من این را می‌فهمم که تو فقط بابای من نیستی، بابای همه‌ی جهانی. پدر همه عالمی، امام دنیا و آخرتی، نوه پیامبری، فرزند علی و فاطمه‌ای، پدر سجادی و پدر امامان بعد از خودی، تو برادر زینبی! من این‌هارا می‌فهمم و می‌فهمم که تو بابای همه‌ کودکان جهانی و می‌فهمم که همه دنیا به تو نیازمند است. اما الان من بیش از همه به تو محتاجم و بیشتر از همه فرزند توأم، دختر توأم، دردانه توأم.

نیازی به کلام نیست. این دختر به زبان نگاه، بهتر می‌تواند حرف‌هايش را به کرسی بنشاند. چرا که مخاطب حرف‌های او حسینی‌ست که زبان اشک و نگاه را بهتر از هرکس دیگر می‌فهمد. :)