میوه‌ی بسیار، شاخه‌ی درخت را می‌شکند، شادی بسیار، قلب را. ترکمن می گوید: با نصف خنده‌ات بخند تا مجبور نشوی گریه کنی. با جامه‌ی نو، چاروق نو نپوش. کمال، غصه می آورد!

آدم‌های نازک طبع همیشه باید سوسو بزنن و روشن بشن، باید لباس‌هایی با رنگ‌های ملایم بپوشن - رنگ بالای پروانه ها - باید رو لامپ‌شون لوستر کاغذی بگذارن... نرم و مهربون بودن کافی نیست. باید نرم باشی و جذاب. و من... الان دارم محو میشم!

اشکال این بود که همه چیز را می‌دانست، در حد ذهنی که باروری را از ترس پس رانده، وحشت را چاشنی اندیشه کرده، از تجربه ترسیده، از بدنامی، از حقیر شدن. میل کرده تا میان مردم متوسط بماند، بی آنکه از راز متوسط بودن به درستی آگاه باشد. مقام فقر را در نیافته و بنابراین هرگز دارنده و دارا نبوده است. کرم خاکی را دوست نداشته، در برابر برگ خشکیده تواضع نکرده، به صدای چلچله نماز نخوانده، از کوه بالا نرفته، سحرگاه را ندیده، هرگز شب تا صبح به دب اکبر خیره نمانده، خاک و شن را یکسان دیده اما میان آسمان و زمین فرق گذاشته است، از روی آسمان‌های زمین را ندیده است و زمین‌های آسمان را ندیده است. دید میل پوسیدن دارد، که پوسیده است.

اصلاً همه چیز ثانیه به ثانیه تغییر می‌کند و وقتی این تغییرها روی هم انباشته شد و به اندازه معینی رسید، حس می‌کنم که دیگر این آن چیز قبلی نیست بلکه یک چیز دیگری است.