طاعون کتابیه که انگار هر چی دنیا بیشتر به بحران بخوره، بیشتر معنا پیدا می‌کنه. چیزی که مهمه فقط خود طاعون نیست، بلکه واکنش آدم ها به این فاجعه ست. من از این کتاب یه پیغام عمیق گرفتم: توی دنیا همیشه یه طاعون هست. حالا ممکنه بیماری باشه، ظلم باشه، جهل باشه. مهم اینه که من می‌خوام چی کار کنم؟
      

        قمارباز یه کتابیه که با سرعت بالا می‌ره و هر لحظه اش یه جور حس عجیب  (شاید هیجان)مثل یه دور بازی رولت بهم داد! داستانی پر از اعتیاد، وسوسه و انتخاب های بد، که بهم نشون داد مرز بین جنون و هیجان چقدر باریکه. ~اما~ شاید به اندازه ی بقیه ی آثار داستایوفسکی عمیق نباشه. اگر دنبال یه داستان خیلی عمیق فلسفی مثل جنایت و مکافات هستید شاید این کتاب کمی سطحی تر به نظر بیاد.
      

        کتابی که وقتی می خونیش  انگار با مشت می کوبه توی صورتت! سنگینه، عمیقه و نمیذاره راحت ازش رد بشی‌
این کتاب فقط درباره ی یه جنایت نیست، درباره ی یه سفر درونی و روانیه. انگار تو هم همراه راسکولینکف توی کوچه های تاریک و خفه ی سن‌پترزبورگ قدم می‌زنی، عرق سرد می‌کنی و صدای وجدان رو توی سرت می‌شنوی.
اگه دنبال داستانی هستید که عمیقا روی فکرتون تاثیر بذاره و شما رو با سوالای بزرگی مثل عدالت، اخلاق، گناه و رستگاری درگیر کنه، این یکی از شاهکار هاییه که هیچ وقت فراموشش نمی‌کنید.
      

        همزاد یه کتاب عجیبه. انگار داشتم با شخصیت اصلی داستان دست و پنجه نرم میکردم. این کتاب پر از حسی شبیه "تردید" و سوال درباره ی اینکه "ما واقعا کی هستیم؟" یا "واقعا ما خودمون رو می شناسیم؟"  هست.
پیشنهاد میکنم  به
طرفداران آثار داستایوفسکی 
افرادی که به دنیای تاریک و درونی شخصیت ها علاقه دارن
علاقه مندان به بررسی بحران هویت و خودآگاهی

      

        -رفتار انسان شباهت زیادی به نقاشی داره. اگر موقعیت چشم تغییر کنه، کل چشم انداز هم تغییر میکنه.-
"شور زندگی"دقیقا همین کار رو میکنه؛ یه زاویه جدید بهم داد تا زندگی رو از دریچه احساسات و رنج ببینم.
داستان طوری روایت شده که ون گوگ فقط یه نقاش بی نظیر به نظر نمیاد، بلکه یه آدمه با تموم آرزو ها و دل شکستی هاش.
پیشنهاد میکنم به
عاشقان هنر
کسایی که دغدغه معنای زندگی و هنر رو دارن
در کل اگر  می خواید کتابی مطالعه کنید که یک صفحه پر از اندوه و غم باشه، صفحه بعد، امید و شور و در پایان کتاب یه چیزی بهتون اضافه بشه، به شدت پیشنهاد میکنم!
      

        این کتاب رو  میشه یک روزه خوند-خودم این کارو کردم- یکی از بهترین کتاب های جنایی بود که خوندم.  گاهی اواسط داستان به خلاقیت فریدا مک فادن غبطه خوردم.
      

        -گاهی نباید سعی در تکرار لحظات داشت و باید آنها را برای  همان یک بار که اتفاق افتاده اند،به یاد آورد.-
قشنگ بود.
      

        کتابی که ارزش خوندن رو داره. اما  کمی-فقط کمی- روانشناسی زرد داشت و با در نظر گرفتن مطالب علمی و عملی، کاربردی بود.
      

        اینکه داستان کمی به کوانتوم گره خورده بود، خیلی جذاب بود. 
کتابی نبود که من رو تا پایان میخکوب کنه و بعضی بخش ها کسل کننده بود. 
      

        واقع گرایانه نبود. پوچ بود...
      

        به نظرم پایان این کتاب، فقط برای جذب مخاطب های ساده بود!  اتفاقی که توی پاراگراف آخر افتاد با روند داستان متناقض بود.  پایان های شوکه کننده، داستان رو در ذهن خواننده ثبت میکنن؛ و من فکر میکنم که این پایان،  دلیل دیگه ای نداشت.
این کتاب کاملا به بنده ثابت کرد که هیچ دلیلی برای خوندن کتاب های ترند وجود نداره. ادبیات بچگانه و داستان پوچ...
      

         کتاب های جنایی فریدا مک فادن با اینکه خیلی جذابن  یه سری ایده ی مشخص دارن؛ مثلا من با خوندن جلد اول این کتاب، با رو به رو شدن با اتفاقات غیر منتظره شوکه میشدم، اما در جلد دوم، از همون ایده ها استفاده شده، به همین خاطر  میشد اتفاقات  آینده رو حدس زد اما با این حال هم جذاب بود و با شروع کردنش، تا پایان اون، کتاب رو زمین نذاشتم.