کتاب بامزه ای بود و شاید اگر نوجوونیام میخوندمش بیشتر از الان دوستش می‌داشتم. اما من صفحه ی ۲۱ این کتاب هق هق گریه کردم و همیشه این توی ذهنم میمونه 💔
      

        یکی از بهترین کتابایی بود که خوندم و به نظرم باید چندین بار خونده بشه. یه جاهاییش از حقیقتی که باهاش مواجه میشدم اشک توی چشمام جمع میشد.
      

        من خیلی دوسش داشتم با اینکه نکاتی که توش گفته شده بود رو قبلا بارها شنیده بودم اما یاداوری خیلی خوبی بود بهم
      

        زیبا و دوست داشتنی بود اما نیمه ی اول کتاب برام جذاب تر بود نیمه ی دوم یکمی برام تکراری و طولانی شده بود.
      

        شاید وقت خوندنش نبود برام ولی من اصلا دوستش نداشتم یه جورایی خیلی جاهاش برام مبهم بود و متوجه نمیشدم داره چه اتفاقی میوفته
      

        کتاب خیلی راحت خوان بود و در عین حال دارای مفاهیم عمیق فلسفی و دید اگزیستانسیال شخصیت اصلی برام خیلی جالب بود
نه میتونستی تاییدش کنی نه میتونستی ردش کنی درست مثل زندگی واقعی.
و برای من بخش دوم کتاب  خیلی گفت و گو های جالب تری داشت.
      

        این تقریبا اولین تجربه ی من بود از خوندن نمایشنامه. 
خوندنش آسون بود و توی حدودا یه ساعت و نیم تمومش کردم ولی احتمالا صرفا چون از نمایشنامه خوشم نمیاد این کتاب هم چندان نچسبید بهم.
      

        یکی از بهترین کتابهایی بود که توی سال ۱۴۰۳ خوندم.
انقدر خوب و درست و ساده از فلسفه حرف زد که وسوسه‌م کرد برم سراغ فلسفه و بیشتر کنجکاوی کنم درباره‌ش.