صفحه‌ی اول استاد وارد کلاس میشه:
رو به روی ما ایستاد، بدون یادداشت، بدون کتاب، بدون دلهره....«حتما می‌دونین عنوان این دوره چیه: فرهنگ و تمدن. هیچ نگران نباشین. قرار نیست تو نمودارهای دایره‌ای غرقتون کنم.... طبیعتا امیدوارم این دوره برای شما جذاب و حتی مفرح باشه، مفرح جدی، البته.این دو واژه هیچ منافاتی با هم ندارن...الیزابت فینچ هستم...»

 راوی کتاب یکی از دانشجوهای کلاسه. تو این فصل غرق گفتگوهای الیزابت فینچ و دانشجوها شدم که اغلب درباره‌ی تاریخ مسیحیت بود. فینچ به روش خودش توی تاریخ سیر می‌کنه. به خودش اجازه میده که آزادانه درباره‌ی تاریخ فکر کنه، روایت‌های  تاریخی رو به چالش می‌کشه. گاهی به نظر میاد که داره تاریخ و آدماش رو قضاوت می‌کنه یا گاهی می‌خواد آینده‌ی تاریخی جدیدی‌ تخیل کنه. مثلا می‌پرسه به نظرتون اگه فلان نمی‌شد تاریخ چطوری می‌شد؟

تو فصل بعد راوی داستان دنبال یکی از دغدغه‌های تاریخی فینچ میفته و سعی می‌کنه نزدیک به روش فینچ اون موضوع رو بررسی کنه.
و تو فصل آخر راوی دوباره برمی‌گرده به زمان حال و این‌ دفعه دنبال گذشته‌ی فینچه و طبیعتا چیز خاصی دستش رو نمی‌گیره چون استادش آزادانه‌تر از فکر دانشجوش و آدم‌های معمولی زندگی کرده.

جان کتاب به من نشست، شخصیت فکریِ مستقل و آزاد فینچ اما کاش بسترش به جای تاریخ مسیحیت و روم باستان یک بستر نزدیک‌تر به من بود. تاریخی که بیشتر به من می‌خورد. (که بدیهیه وقتی دارم کتاب ترجمه می‌خونم نباید انتظارات اینطوری هم داشته باشم) یا کاش طولانی‌تر بود و بیشتر به اون جنبه‌های تاریخی می‌پرداخت تا بهتر درکشون کنم.
همین، تمام.
      

        همه‌ی ما در دوران تحصیل، دست‌کم یک‌بار کنجکاو شده‌ایم که یکی از معلم‌هایمان بیرون از کلاس چگونه زندگی می‌کند؛ چه می‌پوشد؟ چه کارهایی در روزمرگی‌اش انجام می‌دهد؟ و آیا همان‌قدر که در مدرسه جدی است، در زندگی شخصی هم همان‌طور رفتار می‌کند؟

در الیزابت فینچ، نیل — بازیگری نیمه‌وقت با دو شکست ازدواج در گذشته — به تدریج شیفته‌ی انضباط و شخصیت استاد «فرهنگ و تمدن» خود، الیزابت فینچ، می‌شود. پس از مرگ فینچ، او درمی‌یابد که استاد نوشته‌ها و یادداشت‌هایی را برایش به ارث گذاشته که اشاره‌هایی مبهم به «یولیانوس مرتد» دارد؛ امپراتور رومی‌ای که تاریخ مسیحیت را به چالش کشید. نیل با الهام از این یادداشت‌ها، مقاله‌ای مفصل درباره‌ی یولیانوس می‌نویسد و تلاش می‌کند تصویر واقعی‌تری از فینچ و اندیشه‌هایش ترسیم کند.

داستان سبک غیرمتعارفی دارد که ممکن است همه‌پسند نباشد، اما پُر از اندیشه است و درباره‌ی میزان شناخت ما از دیگران و بررسی تاریخی مفاهیمی مانند عشق، هویت و تفکر تاریخی تأمل می‌کند.