خوندنش یه حس عجیب یاد گرفتنی داره نه از اون کتاب های تئوریه اموزشی که بعد از سی صفحه ی اول هی قطر کتاب رو مقایسه کنی که کی تموم بشه.این کتاب آنقدر زیبا راجب تئاتر حرف میزنه و به همه ی مسائل آنقدر جزئی نگاه می‌کنه که خوندنش انگار تماشای تئاتره یا شاید نشستن پای صحبت کسی که موهاش رو روی صحنه سفید کرده....
      

        گاهی یک کتاب دلیلی می‌شود برای دوست داشتن و دوست داشته شدن.گاهی یک داستان غمگین زیباترین داستان ها را می سازند.
و تو زیباترین داستان منی
      

        رسیدم به چند قدم بعد از صفحه ی پنجاه.اینکه بخوام بگم دارم یه کتاب تئوریک میخونم که بخوام ازش چیزی یاد بگیرم قطعا یه دروغه یه دروغ به خودم.
این کتاب هر فصلش خودش یه داستانه.یه داستان که یادت میده چطور باید بنویسی.لقمه رو دور سرت نمیچرخونه،ماهی رو هم آماده بهت نامیده.بهت کشف یاد میده و مثل خون ،به قلمت جون میده 
      

        نمی‌دونم چرا حوصله ی تاربخ زدن نیست.خودتون بدونید دیگه اینا رو همه طی شش سال اخیر خوندم.با تشکر
      

        به نظرم سخت خوان ترین اثر عالیجناب بود.
آخه آنقدر درونی مگه میشه!!!
      

        خالد هیچوقت از خاطرم پاک نشد.همیشه مثل سایه کنارم است در کوچه های باریک.زیر باران یا وقتی شرجی جنوب لباست را به تنت می چسباند.