رسیدم به چند قدم بعد از صفحه ی پنجاه.اینکه بخوام بگم دارم یه کتاب تئوریک میخونم که بخوام ازش چیزی یاد بگیرم قطعا یه دروغه یه دروغ به خودم.
این کتاب هر فصلش خودش یه داستانه.یه داستان که یادت میده چطور باید بنویسی.لقمه رو دور سرت نمیچرخونه،ماهی رو هم آماده بهت نامیده.بهت کشف یاد میده و مثل خون ،به قلمت جون میده 
      

        نمی‌دونم چرا حوصله ی تاربخ زدن نیست.خودتون بدونید دیگه اینا رو همه طی شش سال اخیر خوندم.با تشکر
      

        به نظرم سخت خوان ترین اثر عالیجناب بود.
آخه آنقدر درونی مگه میشه!!!
      

        خالد هیچوقت از خاطرم پاک نشد.همیشه مثل سایه کنارم است در کوچه های باریک.زیر باران یا وقتی شرجی جنوب لباست را به تنت می چسباند.