به تازگی با منصور ضابطیان آشنا شده ام. قبلا تصویرش را جاهای مختلفی از جمله صدا و سیما دیده بودم ولی نمی دانستم که اهل نوشتن سفرنامه است. اولین کتابی بود که از ایشان خواندم. به نظرم کتاب فضای کانادا را تقریبا به خوبی توصیف کرده بود؛ به خصوص که به جز خاطره نویسی، اطلاعات تاریخی خوبی را هم درباره کانادا به خواننده می داد. تقریبا تمام خاطره ها همراه با عکس و تصویر بود و این مسئله کتاب را جذاب می کرد.  به نظرم کتاب هایی که با موضوع سفرنامه نوشته می شوند، بهتر است به اندازه کافی دارای تصاویر مستند باشند. این ارزش مستندگونه سفرنامه را افزایش می دهد. 
یک مورد دیگری که باید اضافه کنم، این است که متن کتاب خیلی عمق نداشت و مخاطب را با خودش همراه نمی کرد. ظاهرا سبک نویسندگی ضابطیان  به این صورت است. یعنی کتاب حاوی خرده روایت هایی است از ضابطیان از سفر خودش به مخاطب ارائه می کند. تعداد زیادی داستان و روایت کوتاه از سفر در کتاب آمده که به هم متصل نیستند. اما باز هم باید اعتراف کنم که این حرف ها چیزی از جذابیت کتاب کم نمی کند. حداقل این که علاقمند شدم بقیه کتاب های منصور ضابطیان را هم بخوانم...
        

                بعد از مدت ها وقت کردم و توانستم این کتاب را مطالعه کنم. قبلاً یک کتاب دیگر با موضوع سفرنامه از رضا امیرخانی خوانده بودم. به نظرم نویسنده فضای اجتماعی کره شمالی را به خوبی توصیف می کند. هر چند که به گفته خودش ارتباط گرفتن با مردم عادی جامعه بسیار سخت و حتی ناممکن است. وجود تحریم ها در جامعه کره شمالی، بر روی مسائل مختلف اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی، سیاسی و ... (مثل هر جامعه تحت تحریم دیگری) تاثیر جدی گذاشته و باعث شده است که جامعه به تک صدایی مبتلا شود. نویسنده این مسئله را در کتاب به خوبی تشریح می کند. در مجموع مطالعه این کتاب را توصیه می کنم.
        

                این کتاب را به دلیل اتفاقات اخیر در افغانستان خواندم. برای این که فضای اجتماعی و سیاسی افغانستان را بیشتر بشناسم. کتاب درباره سفر نویسنده به کشور همسایه و همزبان، یعنی افغانستان است. سفر اصلی او از مشهد آغاز می شود و پس از آن به همراه خانواده به هرات می رود. از شهرهای مختلفی که مجبور می شود به تنهایی به آن ها سفر کند، می گوید. در قسمت هایی از کتاب به مسائل تاریخی و ارتباط فرهنگی پارسی زبانان گریزی می زند. البته در توصیف فضاها و ارائه تصویر به خواننده خیلی خوب عمل می کند. از زیبایی های افغانستان می گوید. از سختی ها تعریف می کند. جایی درباره تشابه مسجد جامع هرات و مسجد گوهرشاد و جای دیگری درباره جهان پهلوان تختی در کابل می گوید. کتاب به ما نشان می دهد که اشتراکات فرهنگی ما با دوستان افغانستانی مان کم نیست. (و حتی بیشتر از آن چیزی است که ما فکر می کنیم.) با خواندن این کتاب احترام و تفکرم نسبت به دوستان افغانستانی ام تغییر کرد و تصمیم گرفتم در صورتی که امکانش برایم فراهم شود، حتما سفری به افغانستان داشته باشم...