اگر می‌خواهید این کتاب را به هوای کتاب‌های دیگر آقای صدقی مثل آبنبات بخورید و همزمان از خنده روده‌بر شوید، اصلا کتاب را شروع نکنید.
این کتاب با طنز روان و محبوب و ملموس و همیشگی آقای صدقی متفاوت است.
ممکن است از اول تا آخر کتاب حتی لبخند هم نزنید.
حتی می‌توانم بگویم احتمالا مفرح هم نباشد  و برای سرگرمی هم گزینه‌ی مناسبی نیست. درواقع باید با تمرکز بخوانید وگرنه ممکن است اصلا جایگاه شوخی‌ها را نفهمید.
راستش من می‌خواستم میان خواندن‌هایم کمی استراحت کنم، پس این کتاب را به اشتباه انتخاب کردم و از همان سه صفحه‌ی اول فهمیدم که اشتباه کرده‌ام. اما فقط به‌خاطر انگشت به‌دهان ماندنم از ذهن جوال و بی‌قرار نویسنده تا انتها خواندمش.
جناب صدقی! چطور می‌توانید انقدر چیزهای بی‌ربط را به‌هم ربط بدهید؟
چطور می‌توانید فقط از یک کلمه این‌همه جمله‌ی متفاوت استخراج کنید؟
واقعا "دلتان برای ماری که بی‌مار است می‌سوزد"؟ چطور اولین بار دلتان برای ماری که بی‌مار بود سوخت؟
چطور در ذهن شما دختر آن فخر غیرادبی، ابومسعود غزالی توانست جایزه‌ی نوبل فیزیک را به‌خاطر "کشف حجاب" دریافت کند؟
اصلا چطور توانستید انقدر جدی به دود به عنوان یک وسیله‌ی ارتباطی نگاه کنید که به ذهنتان رسید بنویسید به نظر انسان‌های اولیه آتشفشان‌ها در زمانی خاموشی به علت تصاعد مداوم گوگرد داشتند برایشان پیام بازرگانی پخش می‌کردند؟
من به نویسندگی مهرداد صدقی نه در آبنبات‌ها که در این کتاب غبطه خوردم.
      

        بندها...
اصلا دوستش نداشتم.
باورم نمی‌شد یک کتاب انقدر ضد خانواده باشد.
بسیار ناامیدکننده... حتی می‌توان گفت سیاه.
این کتاب نهاد مهربان خانواده را، کیسه‌ی بوکسی بی‌آزار در نظر گرفت و بعد با تمام قدرت وحشیانه و یک‌نفس با مشت به آن کوبید.
نمی‌دانم تاثیر محتوا بود که مدام حالم را می‌گرفت یا علتش عدم ارتباط‌گیری‌ام با کتاب‌های ترجمه‌ای بود، اما به‌هرحال بر خلاف تعریفی که شنیده بودم، روند داستان و نوع قلم نویسنده برایم زیاد جذاب نبود‌.
هرچند که بسیار روان بود و به راحتی در سه روز تمامش کردم.
راستی فلسفه‌ی اسم کتاب را می‌دانید؟
علت انتخاب نام کتاب، عقیده‌ی نویسنده بر بند بودن هرآن‌چیزی است که ما آن‌ها را پناه می‌دانیم.
نویسنده‌ی کتاب خانواده، همسر، فرزند، پدر، مادر و هرچیز متعهدکننده‌ای از این قبیل را بندی برای عشق، لذت، آزادی و حتی زندگی می‌داند.
همینقدر نامهربان
همینقدر غربی
همینقدر سرد و تاریک
      

        بالاخره سووشون رو خوندم.
جزء کتاب‌هایی که به شدت تحت تأثیرم قرار بده نبود. جزء کتاب‌هایی که نشه زمینش گذاشت یا مدام داستانش فکرم رو مشغول کنه هم نبود.
راستش زیاد روون هم نبود. تو تمام طول کتاب همه‌ش در حال سرچ کلماتی  بودم که برام جدید بود، مثل خرند، هشتی، حقه، ارسی و...
اما با همه‌ی این‌ها کتابی نبود که وسطش خوابت ببره. یا مثلا احساس کنی چرا داری می‌خونیش...
من با زری همراه شدم. البته نه اونقدر که باهاش بخندم و گریه کنم و نگران باشم و مادری کنم و خانه‌داری... در این حد که می‌تونستم جنس دغدغه‌ش رو بفهمم باهاش همراه شدم.
و در آخر حس می‌کنم سووشون رو اونجور که باید مزه نکردم. شاید یه روزی سال‌ها بعد برگردم و دوباره خوب و باتمرکز بخونمش.

فقط یه چیزی می‌مونه.... منم مثل زری ستاره‌مو گم کردم و سرگردان دارم دنبالش می‌گردم! خوش به حال آدمایی مثل یوسف که زود ستاره‌شون رو پیدا کردن و سر دست گرفتنش. کسایی که نه‌تنها خودشون راه رو گم نکردن بلکه حتی چراغ دست گرفتن و برای بقیه هم مسیر رو روشن کردن.
      

        من آدمی‌ام که از فیلم‌های فانتزی حالم بهم می‌خوره. هیچ‌وقت حاضر نشدم فیلم فانتزی دانلود کنم و ببینم. چیزهایی هم که دیدم، همه رو تلوزیون گذاشته بود 😅 مثل مرد عنکبوتی و اینا...

ولی برای خودم عجیب بود که این کتاب رو انقدر دوست داشتم و عمیقا تحت‌تاثیر فضاها قرار می‌گرفتم.
همینطور شخصیت‌هاش رو.
من کاملا با کتاب و کاراکتراش ارتباط گرفتم. بعضی جاهای کتاب بلند بلند خندیدم، بعضی جاها هم به شدت برای جولیت متاسف شدم. 
اما لازمه اینو بگم که خوندن این کتاب فقط می‌تونه در حد یه سرگرمی وسط کارهای دیگه خوب باشه!
به‌خاطر همین احتمالا اگر جلدهای بعدیش منتشر بشه دیگه ادامه ندم.
      

        به نظرم یادداشت روی جلد خیلی اغراق‌آمیزه...
این کتاب به هیچ عنوان کتابی نیست که نتونید زمین بگذاریدش! می‌شه به راحتی زمینش گذاشت و به کارهای روزمره رسید و دوباره آخرشب برگشت و خوندش. حتی می‌شه که همزمان باهاش دو جور کتاب دیگه رو هم پیش برد.
اما قلم روان و داستان تقریبا جذابی داره.
بد نیست...

تنها چیزی که عجیب بود، این بود که برای من تا صفحه‌ی آخر کتاب، سرنوشت سوفی، خواهرش، ادوارد و حتی لیلیان و ادیت مهم‌تر از سرنوشت لیو و نقاشیش و رابطه‌ش بود...
      

        وقتی کتاب رو شروع کردم، حس می‌کردم دارم یکی از بی‌مزه‌ترین کمدی‌های خارجی رو می‌بینم و می‌تونستم تمام صحنه‌ها و فضاها رو تو ذهنم شبیه فیلم‌هایی بسازم که ازشون متنفرم. 
بنابراین مطمئن بودم که بعد از یک یا نهایتا دو فصل کتاب رو برای همیشه می‌بندم و باید بگم به سلیقه‌ی کسایی که این کتاب رو جزء پرفروش‌های نیویورک‌تایمز کرده بودن، لعنت فرستادم...
اما باورم نمی‌شد که از یه جایی به بعد‌ انقدر مشتاقانه ادامه‌ش بدم و از همه عجیب‌تر اینکه آخر کتاب به‌زور جلوی اشکم رو بگیرم...

من حالم از مردهایی شبیه اوه بهم می‌خوره.
من هیچ‌وقت نمی‌خوام سونیا باشم.
زندگی با آدمی مکانیکی مثل اوه برای کسی به انعطاف‌پذیری من زهرماره.
اما از وسطای کتاب اوه رو دوست داشتم.
و حتی می‌تونم بگم که خیلی خیلی دوستش داشتم.
به نظرم این کتاب قابلیت داره آدما رو متقاعد کنه که آدم‌آهنی‌ها هم می‌تونن قلب داشته باشن