یادداشت محدثه شعبانی

اگر شما فکر می‌کنید هرکسی که زیاد کتاب می‌خونه، لزوما باید به نسبیت در ارزش‌هاش برسه، نظرتون برای خودتون محترم.
اما اینکه فکر می‌کنید من دوست داشتم کتابی که از یه فرد ایتالیایی دست می‌گیرم شبیه نگاه خودم به زندگی باشه، سخت در اشتباهید.
مشکل من با این کتاب نگاه گزنده‌ی نویسنده به هرنوع رابطه‌ی انسانیه.
مثلا اینکه یه کتابی رابطه‌ی یه زوج رو تلخ نشون بده، مشکلی نداره...  یا اینکه یه کتابی روابط بین یه خواهر و برادر رو سخت و سرد نشون بده باز هم مشکلی نیست. اینکه یه کتاب بخواد خیانت رو توجیه کنه هم حتی مشکلی نداره. چون همه‌ی آدم‌هایی که خیانت می‌کنند وقتی پای درددل‌شون می‌شینی انقدر حرف دارن که ممکنه قانع بشی. پس اینکه از دید یه شخص خائن کتابی نوشته بشه و توجیهات اون فرد به بهترین شکل ممکن به تصویر کشیده بشه ایده‌ی جذابیه.
اما اینکه یه کتاب تمام روابط خانوادگی که اصیل‌ترین پیوند‌های انسانی‌ هستند و حتی رابطه‌ی پدر و مادر و فرزندانشون رو انقدر تاریک و وحشتناک نشون بده، اصلا نمی‌تونه به عنوان یه الگوی خوب برای درک کردن احساسات انسان‌های مختلف در نظر گرفته بشه.