بعضی چیزها را نمی شود گفت. بعضی چیز هارا احساس می‌کنید . رگ و پی شمارا میتراشد، دل شما را آب میکند، اما وقتی میخواهید بیان کنید میبینید که بی رنگ و جلاست. مانند تابلوئیست که شاگردی از روی کار استاد ساخته باشد. عینا همان تابلوست اما آن روح، آن چیزی که دل شمارا می‌فشارد، در آن نیست.

به من می گفت :چشم های تو مرا به این روز انداخت. این نگاه تو کار مرا به اینجا کشانده. تاب و تحمل نگاه های تورا نداشتم. نمی دیدی که چشم به زمین میدوختم؟ به او گفتم:در چشم های من دقیق تر نگاه کن! جز تو هیچ چیزی در آن نیست.

من در منتهای لذت، حتی هنگامی که در کوره ی سعادت گداخته می‌شوم، باز مزه ی تلخ زهر زندگی را که ته زبانم هست می چشم.

ظاهراً وقتی پیش او بودم، خود را ناترس قلمداد میکردم. اما حقیقت این است که او منبع قدرت من بود.

این آن مصیبتی است که گفتنش در چند کلمه سهل و روان است. با یک جمله تمام می شود. اما انسان عمری انرا می‌چشد و این درد هر روز به صورت تازه ای در می آید.