باعث شد یادم بیفته چه جهان پرقدرتی توی ذهنم دارم، چه قدرت جادویی عجیبی در من وجود داره. تصور و خیال. فراموش کرده بودم کی هستم. ممنون هری.
      

        من این کتاب رو بیشتر از پنج‌بار خوندم. هیچ‌وقت روایت شیرینش برام تکراری نمی‌شه. از سیاوش و دانیال تا کبلایی و آقا یوسف، تک‌تک کاراکترهاش دوست‌داشتنین
      

        سوژه‌ی خلاقانه و دوست‌داشتنی، روایت  ملال‌اور.


*چندماه پیش تمومش کردم. امان از باگ*
      

        یک جرعه شجاعت، یک جرعه آرامش و یک جرعه اعتماد به نفس، دمنوش زندگی برای یک خواب خوب آماده‌ست.

می‌تونست جذاب‌تر باشه. به امید جلد دوم.
      

        Green ;)
      

        چه بد وضعیتی‌است وقتی دلت گیر کسی می‌شود و گیرت دل دادن به او
      

        لوکاس به این نتیجه رسیده که بهتر است مانند گیاه شوید باشد. نه مثل ریحان که گیاه حساس و بسیار لطیفی است. اما گشنیز بودن هم خوب نیست، چون گشنیز گیاه دردسرجو و خل‌وضعی است‌. شوید باش. کسی به شوید اهمیتی نمی‌دهد، یا کسی تابه‌حال به شوید اهمیتی نداده است.  

" پاسخ منفی است" ابلهانه‌ترین داستان کوتاه دنیاست. جوری که شما از حجم مسخره بودن موقعیت، با دهن باز، هی می‌زنی صفحه‌ی بعدی تا با موقعیت ابلهانه‌ی دیگه‌ای سورپرایز بشی و هی با خودت بگی "باورم نمی‌شه!" و اون‌قدر بهش بخندی که لپ‌هات درد بگیره. 
روایت شیرین فردریک بکمن هیچ‌وقت تکراری نمی‌شه. این مرد پادشاه طنز موقعیته بی‌شک و بسیار باهوش و نکته‌بینه و اینو توی همه‌ی نوشته‌هاش به رخ کشیده. 
 با این کتاب هشتاد صفحه‌ای می‌شه چندساعتی رو از شدت مسخره بودن همه‌چیز خیلی خوش گذروند و لذت برد‌. 
واقعا عاشقش شدم و از خوندنش خوشحالم :]


پ.ن
من این کتابو ۱۶ فوریه ۲۰۲۵ تموم کردم. بخاطر باگ گودریدز مجبور شدم دوباره ادش کنم
      

        " بعضی روزها به این فکر می‌کنم که شاید کسی تمام قاصدک‌هایش را به سمت اقیانوس فوت کرده و تو را از صمیم قلب آرزو کرده است. "


در خانه و خانواده‌ی فردریک بکمن چه می‌گذرد:
      

        چقدر تصویرهاشو دوست داشتم
      

        • چیزی به‌عنوان بزرگ‌ترین اشتباه زندگی وجود نداره. خراب کردن زندگی کاملاً بی‌معنیه‌. الان، می‌فهمم که زندگی یه چیز محکم و سرسخته و نمی‌شه به این سادگی‌ها خرابش کرد. 

شیرین و دوست‌داشتنی
فکر کنم اولین کمدی رمانتیکی بود که خوندم :')
      

        زن‌های اون موقع سواد نداشتن، و جالب اینه می‌دونستن سواد ندارن، می‌دونستن یه‌جای کار می‌لنگه ولی فقط حرف می‌زدن. حرف، حرف، حرف. 
بخاطر همین، نمی‌شه براشون دل سوزوند. نه برای همه‌شون.
      

        گاهی باید مغزمون‌ رو از املت شدن نجات بدیم.
      

        چقدر دلنشین و شیرین :) 
یادگار، بمان به یادگار
      

        واقعا نمی‌دونم دوباره چطور می‌تونم داشته باشم و بخونمش :) عاشقشم
      

        محسن کاچه‌ی عزیز، قصه‌ت به‌سر رسید و کلی خوشحالی و دلتنگی رو قلبم موند. دلم برای خودت و خانواده‌ت تنگ می‌شه :)