روحم در جسم جای نمی‌گیرد. شوقِ پَرَندگی دارم اما قدرتِ پریدن در من نیست، هنوز البته. یک روز، ای سلیمه، بدان به یقین، که پرواز خواهم کرد بر سراسر دریای فارس، که دریای من است...

مرد، با دهان بسته در دل خویش سخن میگفت: خدایا! دشمنان سَفّاک سرزمینم را با سفینه‌های تنومندشان بر دریاها و ساحلهای ما غالب کردی و به ایشان فرصت دادی که بر آبهای ما فاتحانه جولان بدهند و بر جزایر ما، بر مرواریدهای ما و برنظرگاه‌های ما مسلطشان کردی تا حتی نتوانیم به دوردستهای دریاهامان خیره شویم و از اینکه غرق در نعمتهای توییم شادمان شویم.... در نجنگیدن، خفّت مان دادی و در نتوانستن، ذلت مان را به رخ مان کشیدی... نپرسیده ام چرا و نخواهم پرسید. شاید تو چنین خواسته یی که ایشان را فوج فوج کشتی کشتی به اینجا، به مهمانی مرگ بفرستی تا ما عاقبت برانگیخته شویم و بد بکشیم شان.

تاریخ را از نو باید نوشت؛ تمام تاریخ را و تاریخی باید نوشت متکی به حق و حقیقت، و بیانگر پویندگی واقعیت تاریخی که ستمگران را، به راستی ستمگر و ستم‌دیدگان را به واقع ستم‌دیده نشان بدهد و تاریخی که آرمانی، پیش رو داشته باشد و انسان را به ساخت درست آینده برانگیزد. تاریخ را از نو باید نوشت نه آنگونه که تاریخ نویسان نوکر دربارها و تاریخ نویسان مطیع اوامر اجانب نوشته اند بل آنگونه که حس شود قلم در دست مردم آگاه و دردشناس کوچه و بازار بوده است. تاریخ را از نو باید نوشت نه آنگونه که بازنوشته شود: این سلطان، آن حاکم، و این فرمانروا این قصر، آن مسجد، و آن سد و کاروانسرا و بازار را ساختند بلکه نوشته شود: این مردم، آن مردم، و آن مردم دیگر، با دست های خود، با تن خود، روح خود، عشق و ایمان خود، این مسجد، آن سد، و آن کاروانسرا و بازار را ساختند و با خشم و نفرت و نفرین، زیر شکنجه و شلاق، این قصر و ایوان را... ما قصه نویسان شاید که تاریخ نویس نباشیم اما شک نیست که برای نوشتن حق به هر قیمت - آمده‌ییم و عجب حلاوتی دارد مرگ اگر انسان در راه آرمانی معتبر بمیرد...

اگر زمانی زندگی چهره‌ی سخت و زشتش را نشانتان داد، صبور باشید. با پشتکار و پیگیری و نه با جا زدن، از پس آن برمی‌آیید. فرار از مشکلات، بسیار کمتر از امید و مقاومت، خوشحالی در پی خواهد داشت.

<< داشتن یا نداشتن >> مسئله این است! آدمها عاشق داشتن‌اند؛ و فرار می‌کنند از نداشتن. در حالی که داشتن، تنبلی می‌آورد و سستی؛ و نداشتن، انگیزه و تغییر. همه‌ی داشته های ما، نتیجه انگیزه هایی ست که از نداشتن هایمان گرفته ایم.