این دیگه ته ته ته ماجراست. 
تعریف دیگری ندارد. 
پایان جاده‌ی ادبیات. 
تمام شد لکن باز می‌خواهم از ابتدا بخوانمش. 
اتمامش نیازمند شروع مجدد است.

نکته: هر گونه تعریف و تحلیل من هیچ فایده نخواهد داشت...
اثر خود گویا همه چیز است. 
کامل و دقیق...
و اگر شخصیت پردازی را غایتی‌ست، همین است و بس. 
      

        ۱. مضحک 
۲.بد 
۳.عوام‌فریبانه
      

        @SAH.Hashemi04 داشتن همچین رفیقی آیتم خوبیه.
دمت گرم بابت این کتاب
      

        این کتاب به مثابه‌ی قرآن در میان پژوهشگران حوزه‌ی علوم روانی است. 
      

        منسجم نوشتن یک پرونده جنایی در ایران با توجه به وضعیت دیتا های در دسترس کار سختی است.‌..
این اثر اما موفق بود
      

        از جلد قبلی این مجموعه بسیار جذاب‌تر بود برای من
      

        ترجمه‌ در ویراست اخیر به مراتب بهتر است...
      

        دوست داشتم
خوش ایده بود
      

        به شدت کتاب بدیعی‌ است. 
از یک سو آدمی را به این فکر وا می‌دارد که چگونه جای خالی فرار فضای آکادمی از جزم‌اندیشی در کشورمان حس می‌شود...
باری..‌.
از سویی دیگر خواندن این کتاب نه تنها به دانش شما خواهد افزود بلکه موجب ایجاد دقت بر عناصر تک تک هیجاناتی که درک می‌کنید می شود.
به عبارت ساده‌تر  آنچه را که هیجانات  خود تلقی می‌کردید دیگر برایتان یک امر عادی نخواهد‌ بود و  تبدیل به نقطه‌ی مکث و تامل می‌شود. 

گرچه این نکته‌ نیز حائز اهمیت است که کتاب نیازمند دانشی پایه‌ای از روانشناسی است و ممکن است برای شروع سخت باشد.
      

        بجز بخش پایان‌بندی کلیت اثر هوشمندانه بود. اثر تعلیق دلپذیری داشت که از قضا در فضایی وهم آلود و ترسناک جذابیتی دوچندان به اثر می‌بخشید. 
از نظر من تمام اثار شنیتسلر از آنجایی که تحت تاثیر دانش روانشناسی او هستند، ذهن و افکار انسان را به شدت دقیق به تصویر می‌کشند. 

این اثر به خصوص به مسئله‌ی توجیه رفتار می‌پردازد...
به این مسئله که شرایطی که بقای انسان را به خطر می اندازند چگونه شناخت انسان را نسبت به یک انسان دیگر در عرض چند ثانیه از عشقی عمیق به آرزوی مرگ تبدیل کند.
      

        خیلی وقت پیش این کتاب رو خوانده بودم. ولی همیشه منتظر یک فرصت برای بازخوانی این اثر بی نظیر بودم. 
من به شخصه معمولا هر کتابی که وارد سیر مطالعاتی آن می‌شوم، حاشیه نویسی و خط‌کشی زیر جملات را به عنوان یکی از ملزومات مطالعه‌ی آن به کار می‌بندم. 
در خصوص این اثر باید بگویم که پس از پایان بازخوانی متوجه شدم که تعداد جملات خط‌کشی نشده کمتر از تعداد انگشتان دو دست بود‌...
در نهایت چیزی جز تعریف های بیشمار برای ارائه ندارم که به قول سعدی: حسن گل بیش از قیاس بلبل بسیار گو ست .
لذا به جای تعریف از این اثر، عزیزانی که مفتون نوشتن و داستان‌سرایی‌اند را مورد خطاب قرار می‌دهم و پیشنهاد می‌کنم زبانِ درستِ داستان پردازی را از این اثر تقلید ( تاکید می‌کنم، تقلید) کنند.

هربار که بخش دوم داستان را می‌خوانم انگشت حیرت به دندان می‌گزم ... 


      

        جدا از بحث نژاد پرستی سازمان یافته‌مطرح شده در کتاب که به نظرم موضوعیتی در روزمرگی حال حاضر ما ندارد بحث به شدت تامل برانگیز در خصوص مباحث جنایی ناکارآمدی نیرو های پلیس است که به خودی خود جای بحث دارد.

پلیس هایی غم زده، مفلوک ، گاها تنبل و ناراضی از شرایط خود ، متعصب ، ناآگاه و با حداقل آشنایی با مفهوم مسئولیت پذیری از هر مجرمی از آفتابه دزد تا قاتل سریالی بی رحمی که مجسم شده‌ی مفهوم شخصیت ضد اجتماعی است به مراتب خطرناک تر است. 

اصول اولیه‌ای که در این کتاب مامورین قانون آنرا رعایت نمی‌کنند شاید در نگاه اول به چشم نیاید اما این کتاب به شدت شما را کنجکاو می‌کند که با ریزبینی بیشتر به وقایع جنایی و حقوقی و با دید به مراتب درونی تر و فارغ از محاسبات اداری بنگرید.

از سوی دیگر مواجهه های قلیل و رقیق شده با صحنه‌های جرم در این کتاب پل خوبی برای رسیدن به توانایی مطالعه‌ی پرونده‌های حقیقی برای علاقه‌مندان ایجاد می‌کند.
      

        فهمیدن معنی "من" بزرگترین لطفی‌ست که یک انسان در حق خودش می تواند بکند.