جدای از سبک و سیاق نوشته که شاید موردپسند خیلی‌ها قرار نگیره و در بعضی موارد خسته کننده به نظر برسه و حتی به کندی پیش بره ...اما... میتونم بگم: 240 صفحه زیباییِ خالص و کلام ناب در نهایتِ قدرت قلم و جذابیت  بود... 
      

        من این کتاب رو به پیشنهاد یکی از دوستانم خوندم که خودش کتاب رو بهم امانت داد... واقعا ازش ممنونم که من رو مجددا با نوشته‌های ایرانی آشتی داد.. پیش از این با خوندن چندتا از رمان‌های معروف ایرانی و فاصله خیلی زیاد اون‌ها با سطح توقعم، تصمیم داشتم دیگه وقتم رو برای رمان‌های ایرانی نگذارم .. اما "من او" با قلم بی‌نظیر رضا امیرخانی یکبار دیگه دیدم رو عوض کرد... 
بی‌شک مطالعه "من او" از بهترین تجربه‌های سال 1402 بود برای من:)) 
      

        اگر هر کدوم از ما حتی به اندازهٔ رسالتی که داریم هم تلاش کنیم، دنیا جای زیباتری برای زندگی خواهد بود...

برداشت_آزاد
      

        وقتی داری میخونیش هی از خودت می‌پرسی «ما چی؟ می‌بینیم؟ یا ما هم کوریم؟» تا اینکه توی پاراگراف آخر کتاب جوابتو می‌گیری:
"فکر میکنم ما کور هستیم، کور اما بینا، کورهایی که می‌توانند ببینند اما نمی‌بینند..."
چیزی که مهمه بینش ماست ، نه بینایی‌مون؛ ما میتونیم ببینیم ولی آیا واقعا می‌بینیم؟؟؟
      

        ملت عشق جزو کتاب‌هاییه که باید به سواد و بلوغ مطالعش برسیم و بعد اقدام کنیم؛ در غیر این صورت قطعا درک درستی ازش نداریم و برداشت‌های منفی از اون خواهیم کرد.
به نظرم کمتر پاراگرافی در این کتاب هست که بدون هدف نوشته شده باشه و از بین کتاب‌هایی که خوندم تنها کتابیه که دوست دارم دوباره و حتی چندباره بخونمش...