مشکلِ ما این نیست که برای شیرین کردنِ زندگی ، معجزه نمی‌کنیم ؛ مشکلِ ما این است که همانقدر که ویران می‌کنیم ، نمی‌سازیم ؛ همانقدر که کهنه می‌کنیم ، تازگی نمی‌بخشیم ؛ همان‌قدر که دور می‌شویم ، باز نمی‌گردیم ؛ همانقدر که آلوده می‌کنیم ، پاک نمی‌کنیم ؛ همانقدر که تعهدات و پیمان های نخستینِ خود را فراموش می‌کنیم ، آنها را به یاد نمی‌آوریم ؛ همانقدر که از رونق می‌اندازیم ، رونق نمی‌بخشیم . مشکل این است که از همه‌ی رویا های خوشِ آغاز دور می‌شویم و این دور شدن به معنای قبولِ سلطه‌ی بی‌رحمانه‌ی زمان است .

مگذار که عشق ، به عادتِ دوست داشتن تبدیل شود! مگذار که حتی آب دادنِ گل های باغچه ، به عادتِ آب دادنِ گل های باغچه تبدیل شود! عشق ، عادت به دوست داشتن و سخت دوست داشتنِ دیگری نیست ؛ پیوسته نو کردنِ خواستنی‌ست که خود ، پیوسته ، خواهانِ نو شدن است ، و دیگرگون شدن . تازگی ، ذاتِ عشق است ، و طراوت ، بافتِ عشق . چگونه می شود تازگی و طراوت را از عشق گرفت ، و عشق ، همچنان ، عشق بماند؟

یک بار ، یک بار ، و فقط یک بار می‌توان عاشق شد : عاشقِ زن ، عاشقِ مرد ، عاشقِ اندیشه ، عاشق وطن ، عاشقِ خدا ، عاشقِ عشق... یک بار ، فقط یک بار . بار دوم ، دیگر خبری از جنس اصل نیست . شوقِ تصرف ، جای عشق به انسان را می‌گیرد ؛ خودنمایی جای عشق به وطن را ، ریا جای عشق به خدا را... یک بار ، یک بار ، و فقط یک بار . در عشق ، حرفه‌ای شدن ممکن نیست _ مگر آنکه به بدکار ترین ریاکارِ تن پرستِ بی‌اندیشه تبدیل شده باشیم .

زمانی که کودکی می‌خندد ، باور دارد که تمامِ دنیا در حالِ خندیدن است ، و زمانی که یک انسانِ ناتوان را خستگی از پای در می‌آورد ، گمان می‌بَرَد که خستگی ، سراسرِ جهان را از پای در آورده است . چرا ناامیدان دوست دارند که ناامیدی شان را لجوجانه تبلیغ کنند؟ چرا سرخوردگان مایلند که سرخوردگی را یک اصلِ جهانیِ ازلی-ابدی قلمداد کنند؟ چرا پوچ گرایان ، خود را برای اثباتِ پوچ بودنِ جهانی که ما عاشقانه و شادمانه در آن می‌جنگیم ، پاره پاره می‌کنند؟ آیا همین که روشنفکران بخواهند بیماری شان به تن و روحِ دیگران سرایت کند ، دلیلی بر رذالتِ بی حسابِ ایشان نیست؟ من هرگز نمی‌گویم در هیچ لحظه‌ای از این سفرِ دشوار ، گرفتارِ ناامیدی نباید شد . من می‌گویم : به امید بازگردیم _ قبل از آنکه ناامیدی ، نابودمان کند .

حافظه ، برای عتیقه کردنِ عشق نیست ، برای زنده نگه داشتنِ عشق است . اگر پرنده را به قفس بیندازی ، مثل این است که پرنده را قاب گرفته باشی . و پرنده‌ی قاب گرفته ، فقط تصورِ باطلی از پرنده است . عشق ، در قابِ یادها ، پرنده‌ای‌ست در قفس . منتِ آب و دانه بر سرِ او مگذار و رفاه را به رخِ او نکش . عشق ، طالبِ حضور است و پرواز ، نه امنیت و قاب .