کتاب تصمیم گرفتم خودم باشم نوشته‌ی کیم سوهیون، حرف‌هایی داره که خیلی وقت‌ها دلمون می‌خواد به خودمون بزنیم ولی فراموششون می‌کنیم.
راهنماییه برای برگشتن به خود واقعی‌مون. تو دنیایی که پره از قضاوت، مقایسه و توقع، نویسنده سعی می‌کنه یادمون بیاره که بودن در نقش‌هایی که دیگران برامون ساختن، فقط خستگی میاره، نه رضایت.

یکی از جمله‌های کتاب اینه که: « اگر کسی معادله درجه دومی رو نمی‌فهمد، مشکل از معادله نیست، بلکه ضعف شخص در یادگیری آن است.» نفهمیدن ما هم به معنی اشتباه بودنمون نیست. پس چرا باید خودمون رو برای درک شدن توضیح بدیم یا تغییر کنیم؟
این نگاه کمک می‌کنه خودمون رو مدام زیر سوال نبریم و سعی نکنیم برای دیگران توضیح اضافی بدیم. قراره زندگی کنیم، نه اینکه دائم در حال اثبات خودمون باشیم.

سوهیون به خوبی نشون می‌ده که مهربون بودن، به معنای چشم‌پوشی از حق خودمون نیست. اگر قراره برای خوب بودن آسیب ببینیم، بهتره کمی سختگیرتر باشیم و بدون عذاب وجدان از خودمون دفاع کنیم.

در بخشی از کتاب هم از روزمرگی و تکرار انتقاد می‌کنه و می‌گه: «اگه کسی مثل ماشین زندگی کنه، عمر کوتاهی خواهد داشت حتی اگه تا ۸۰ سالگی عمر کنه.» دعوت‌مون می‌کنه که زندگی رو از روزمرگی ها بیرون بیاریم، مسیرها و چیزهای جدید رو تجربه کنیم، از چارچوب‌‌ها بیرون بیایم. حتی از تصوری که از خودمون داریم عبور کنیم و خودمون رو دوباره کشف کنیم.

      

        _شاید باید عادی بودن را دوباره معنا کنیم.

ما معمولاً فکر می‌کنیم عادی بودن یعنی ناتوان بودن، یعنی در میان جمع گم شدن، یعنی هیچ کاری نکردن. اما شاید این فقط یک باور اشتباه باشد. پذیرش خویشتن، همون‌طوری که هستیم، اولین گام مهمه. اگر بتونیم شجاعت عادی بودن رو داشته باشیم، طرز نگاه‌مون به دنیا عوض میشه.

تجربه‌ها ما رو تعریف نمی‌کنن؛ این معناییه که بهشون می‌دیم که مهمه. ما اغلب چیزها رو طوری می‌فهمیم که با اهداف پنهان‌مون هم‌راستا باشه. شاید گاهی دردها، شکست‌ها یا حتی حس‌های ناخوشایند رو نگه می‌داریم فقط چون بهمون یه نوع معنا یا هویت می‌دن.

سؤال اینه: آیا مستقیماً به دنیا نگاه می‌کنیم؟ آیا واقعاً جرات داریم همون‌طور که هست با زندگی روبرو بشیم؟ بدون نقاب، بدون نیاز به تحسین، بدون تلاش برای متفاوت بودن؟

ادلر می‌گه شاید "عادی بودن" تنها انتخاب واقعی‌مونه. شاید بهتره دست از تلاش برای خاص بودن برداریم و توی همین زندگی ساده، معنا پیدا کنیم. اما قبولش آسون نیست. ما با تمام وجود در برابرش مقاومت می‌کنیم. چون می‌خوایم مهم باشیم، به چشم بیایم. اما اگه قراره با خودمون صادق باشیم، شاید لازمه بپذیریم که عادی بودن، ضعف نیست—شجاعته.