مودیانو یک انسان سرگشته و بی قرار رو توصیف می کنه در این داستان. انسانی که در تلاش برای یادآوری خاطراتشه و با وسواس قصد داره تک تک لحظات رو بعد از سالها به یاد بیاره. هم در گذشته آرامش نداشته و هم در زمان حال. 
پراکنده گویی در بیان خاطرات به یک کل منسجم متاسفانه تبدیل نمیشه و ما زیاد با شخصیت اصلی نمیتونیم همذات پنداری کنیم چون چیزی در موردش نمی دونیم. شغلش چیه خانواده ای داره پدرمادرش؟ 
تلاشی که می کنه تا خاطراتش رو به یاد بیاره چه فایده ای داره براش و چه کمکی بهش می کنه؟ به جز یک حس نوستالژیک انگیزه ای مطرح نمیشه. 
خود خاطرات و حوادث گذشته هم آنچنان توجه ما رو جلب نمی کنن و کمی هم تکراری هستن. هیچ کاراکتری در طول داستان اهمیت پیدا نمی کنه برای ما. 
به طور خلاصه چند برش از زندگی یه انسان بی قرار که به درجه بی تفاوتی میرسه.


      

        هاینریش بل در این داستان که کل ماجرا در یک روز رخ میدهد دنبال اینه که ما بیشتر خاطرات و صحبت های درونی شخصیت اول داستان رو دنبال کنیم. به گونه ای که ناگهان با یک کلمه شخصیت اول داستان پرتاب می شود به خاطره ای یا فکری به ذهنش می رسه و بدون توجه به خط اصلی داستان، اون رو مطرح می کنه. 
این پراکنده گویی بی نظم به نظر می رسه اما هنر نویسنده در همین بوده که موفق میشه یک کل منسجم از شخصیت اصلی داستان بسازه. عقده ها، اضطراب هاش رو راحت میتونیم بفهمیم. 
بزرگ شدن در فقر باعث شده کاراکتر اصلی عقده نان پیدا کنه و برای رسیدن به پول و نان کاری که بهش علاقه ای نداره رو انجام بده. حال ورود یه دختر جدید به زندگیش باعث تحولش بشه و فرار کنه از این وضع 
ماجرای عاشقانه داستان در نگاه اول رخ میده و حس نوعی دیوانگی هم میده. گنگ بودن شخصیت دختر که هیچ ویژگی نداره فقط به نظر دختر زیباییه باعث میشه قسمت عاشقانه جذابیت خاصی پیدا نکنه. شاید نویسنده میخواسته بگه کاراکتر اصلی فقط دنبال فرار از وضع موجودش بوده و به همین دلیل دختر اهمیتی نداره 
در کنار شخصیت اصلی، شخصیت پدرش هم بد نبود اما به جز اون کاراکتر دیگه ای ساخته نمیشه. دختر کارفرما به نظرم میتونست لحظات بیشتری داشته باشه. نقطه ضعف اصلی داستان شخصیت دختر جدیده که واقعا قابل درک نیست. در جایی شبیه کاراکتر اصلی شروع می کنه به خیالبافی که واقعا گنگ و نامفهوم بود. 
به طور خلاصه عقده نان و کمبود کاراکتر اصلی رو می فهمیم و زیباست اما قسمت عاشقانه جای کار بیشتری داشت.

      

        شابد یه نظریه نامحبوب: فیلم رو بیشتر از کتاب دوس داشتم.

تو فیلم با کاراکترها احساس نزدیکی بیشتری می کردم اما در کتاب بیشتر یه حس گزارش گونه ای داشت که داریم از دور میشنویم که چی شده. شاید دلیلش این باشه که اول فیلم رو دیدم.
      

        یه داستان با روایت مدرن

نحوه روایت داستان فوق العاده بود. هر فصل توسط یکی از شخصیت ها روایت میشه و ما داستان رو از دید اون شخص می بینیم.

معمای قتل تا آخر داستان ادامه پیدا می کرد و تعلیق خوبی داشت. بعد عاشقانه اش رو هم دوس داشتم.
      

        در مورد یه آدمیه که میخواد از خفقان موجود در کشورش به مقصد آزادی پاسپورت بگیره

ارتباط نگرفتم با داستان. شبیه کابوس یه ادم بود، شلوغ ، گنگ و درهم برهم. داستان متعارفی نداره که ابتدا و انتهای مشخصی داشته باشه.

توصیه نمی کنم متاسفانه
      

        یه کتاب در ژانر ماجراجویی شسته رفته که با الهام از وقایع تاریخی نوشته شده. سرگرم کننده است اما انتظار خاصی نداشته باشین.
      

        یه کتاب سیاست زده برای تبلیغ ایدئولوژی سوسیالیستی!

در مورد مادر یک مبارزه که چطور کم کم خودش تبدیل به یه مبارز میشه.

تنها نقطه مثبت شخصیت مادره که در طول داستان درکش می کنیم. به جز اون تعداد زیادی شخصیت وجود داره که چیز خاصی در موردشون نمی دونیم به جز یه اسم، نه پرداختی نه توصیفی

کل مبارزه معلوم نیست علیه کیه؟ استبداد تزار، فساد حاکمان کل طبقه ثروتمند! فقط قراره مبارزه کنیم! هدف چیه؟

رمان بیش از حد طولانی بود و تکرار بیش از حد این که فقرا همه باید باهم متحد بشن و ثروتمندا دارن غارت می کنن واقعا حوصله سر بر بود.