کتاب حاضر یکی از تئاتری ترین، انسانی ترین، تجربی ترین، و سیاسی ترین آثار نویسنده است. این نمایشنامه کوتاه با حداقل حرکات، سکنات و کلام چنان عمقی در صحنه اجرایی ایجاد می کند که نمونه اش کمتر یافت می شود. متن طوری نوشته شده که انگار «بکت» از همان ابتدا می خواهد با دستور صحنه های مؤکد، موجز و غیرقابل تغییر، تأکیدی بر کارگردانی روی کاغذ داشته باشد؛ یعنی «بکت» از همان ابتدا به جای صحنه نمایش، روی کاغذ کار را اجرا می کند. «بکت» برای آن که تأکیداتش قوی تر و غنی تر باشد، از خود و حرفه اش مایه می گذارد. او هنر تئاتر را با شیوه نمایش در نمایش دستاویزی قرار می دهد تا نیروهای سلطه گر را در این دنیای بی دروپیکر تصویر کند.