"بر صحنه نمایش، یکی نقش امیر، دیگری نقش دیوان سالار و سومی نقش خادم یا سرباز یا فرمانده لشکر و جز این ها را ایفا می‌کند. اما این تفاوت ها فقط در ظاهر وجود دارند. واقعیت درونی و هسته این نمود ها نزد همه آدمیان یکی است و این واقعیت عبارت است از بازیگری بی نوا در نمایشی خنده آور با همه مصیبت ها و گرفتاری هایش. در زندگی هم همینطور است. تفاوت هایی که از حیث مقام و ثروت وجود دارند، به هرکسی نقشی می دهند، اما این نقش با تفاوت هایی که از بابت سعادت و خرسندی آدمیان وجود دارد، به هیچ وجه مطابقت نمی کند، بلکه در اینجا هم هرکس درواقع همان بیچاره نادان با گرفتاری ها و عذاب های خویش است، گرفتاری هایی که از حیث موضوع باهم تفاوت دارند، اما از نظر شکل، یعنی از حیث ماهیت واقعی، بیش و کم نزد همگان یکسان اند. درجه این گرفتاری ها متفاوت است اما به هیچ وجه تابع طبقه اجتماعی و ثروت شخص، یعنی تابع نقشی که ایفا می‌کند نیست.
آنچه در جهان برای انسان پیش می‌آید و بر او می گذرد فقط در شعورش بلاواسطه وجود دارد و در ذهنش رخ می‌دهد. پس واضح است که وضع شعور هرکس عمده ترین عامل است و اهمیت آن در غالب موارد بیش تر از صورت هایی است که در شعورش نقش می بندد."
      

        جلد یک رو بیشتر دوست داشتم هرچند که جلد دو هم به نوع خودش زیبا بود.
      

        کتاب نسبتا طولانی ای هست ولی داستان و فضایی که داشت آنچنان من رو غرق کرد که نفهمیدم چطور گذشت و تموم شد
      

        زمانی که این کتاب رو خوندم حس می کنم برام زود بود ولی از خوندنش لذت بردم و بنظرم جزو آثار خوبِ هدایت هست


      

        "می گویند خورشید همه چیز را جان دوباره می‌دهد.
حالا ببینید خورشید را، انگار خودش هم مرده، مگر نه؟ همه چیز مرده، هرجا را نگاه کنی جز نعش نمی‌بینی. فقط یک مشت آدم مانده اند و دورشان جز خاموشی هیچ نیست؛ این است دنیا."



بعد از مدت طولانی ای دوباره کتاب خوندم و حس می کنم این بهترین کتاب برای شروع بود.