باید مسافر بودن را بلد بود
      

        رمان تکراری بود صفحه های کمی خوندم اما تا آخر رمان مشخصه.  خیلی شبیه به رمان های اینترنتی و قدیمی هست که قبلا می‌خوندیم.
یه دختر پولدار که خونه مجردی داره، ماشین آلبالویی رنگ داره رعنا و خوش قد و بالاست ، رشته هنر درس می‌خونه و از پسر نمونه‌ی دانشکده که ماشاءالله همه چی تمومه هم خوشش میاد و به طور اتفاقی توی مهمونی که پدرش ترتیب داده اونو می‌بینه و...
      

        کتاب درباره‌ی خاطرات یک زندانی‌ست. هیچ چیز در کتاب مشخص نیست. چه کسی صحبت می‌کند؟! درباره‌ی چه چیزی صحبت می‌کند؟! چه می‌گوید؟! از چه وقت می‌گوید؟! و...
سبک نگارش اما بد نبود. دست‌کم باعث شد از همان ابتدا کتاب را رها نکنم و تا حدود ۵۰ صفحه دوام بیاورم.

      

        اگر آنچه از الگوی سوم زن در انقلاب محقق شده است ، به خوبی روایت شود، نه تنها روایت تاریخی ما از رویدادها کامل می‌شود، بلکه می‌توانیم برای برخی مسائل زنِ امروز، مثل تعارض نقش ها با مراجعه به تجربه‌ی زیسته‌ی «زن ترازِ انقلاب» پاسخ هایی بیابیم.
      

        این کتاب درسی من بود. میگم بود چون همین امروز ۱۴۰۳/۳/۲۱ درسش رو با دکتر سواعدی عزیز و مهربان به پایان رسوندم. کتاب درسی بود اما من به صرف امتحان نرفتم سراغش، مطالعه‌ کردم و واقعا لذت بردم. مبحث روانشناسی کودک بسیار جذاب هست که با ادبیات در خصوص شیوه‌ی نوشتن و تولید آثاری برای کودک ترکیب شده و اثری عالی به وجود اورده. 
--------------------------
دوستان را دوستان یاد می‌کنند و بس. جمله‌ی قشنگی که بالای امضای استاد عزیزم به دست‌خط خودشون برام نوشته شد و من رو با عنوان دوست خوبم خطاب کردند.
اگر لایق باشم میگم:دوست خوبم دکتر سواعدی عزیز نمی‌دانم این متن اصلا به چشمتان می‌خورد یا نه اما آشنایی با شما برای من اتفاقی به قطع شیرین و دلچسب بود. حضور در کلاس های شما نگرش من را به موضوعات مختلف دچار تغییر کرد و بهبود داد. سبک شما در تدریس و گرداندن کلاس نه تنها دوران دانشجویی را برای من و هم دوره‌ای هایم به بهترین نحو پیش برد، بلکه مطالب را در ذهن ما ماندگار کرد. گاهی انسان نیاز به صحبت دارد. برای محقق شدن این امر داشتن مخاطبی برای شنیدن ، خیلی مهم است که شما بسیار از زمان کلاس های خود را به همین امر اختصاص می‌دادید و  شاهد بیان درد و دل های بسیار ما هم بودید. درست مثل یک دوست خوب...
به یاد دوران دبستانم افتادم، آخر سال و بعد از آخرین امتحان، بساط گریه و زاری در کلاس بر پا بود. همه ناراحت... از ندیدن یکدیگر...از قطع ارتباط با دوست هایشان و...
در حال حاضر ،حال من همان‌گونه است. اینبار می دانم که شما را باز خواهم دید.دست‌کم در ۲ ترم پیش رو. اما ناراحتم از اتمام دوره‌ای که دانشجوی کلاس شما بودم...
ای کاش کمی بیشتر قدر می‌دانستم...
.
.
.
از شما بسیار سپاسگزارم که زیبایی لحظات دانشجویی را به ما نشان دادید. امیدوارم که خود و خانواده‌ محترمتان در زندگی، سالم و سلامت و شاد و سرزنده باشید.
آرزوی موفقیت روز افزون را برایتان خواستارم.
.
با احترام دانشجوی پرحرف کلاس های شما...
.

      

        نسخه‌ی مجازی کتاب رو خوندم اون هم با عدم میل و علاقه‌ی زیاد اما خوشم اومد تا جایی که دوس دارم فیلمش رو هم ببینم. به عنوان اولین مانهوایی که خوندم  دوسش داشتم
      

        احساس نزدیکی زیادی به داستان داشتم و خوندش احساساتم رو بر انگیخت. دوسش داشتم
      

        اولین اثری بود که از آگاتا خوندم. کوتاه و جذاب بود.