درست است که در حدود قرن ۱۷ میلادی بود که نوشتن کتاب های ویژه کودکان توسط بزرگ سالان و آن هم در اروپا، به نحوی آغاز شده است، اما این کتاب ها مطابق تعریف های امروزی، ادبیات کودک، به معنای خاص آن؛ یعنی ادبیاتی ویژه کودک و مطابق با خواست ها و جهان بینی های وی نبوده است. در این کتاب ها، سخنگویان و شخصیت ها، همان بزرگ سالان هستند که نقاب کودکی بر چهره زده اند تا برای کودکان، کمی آشنا تر به نظر بیایند؛ از طرفی دیگر، این آثار، بی بهره از زمینه روان شناختی بوده اند تا کودک را آن گونه که هست و نه آن گونه که بزرگ ترها می پندارند، معرفی کنند.