نسبت به کتاب‌های قبلی که از فاضل نظری خوندم، این یکی با اختلاف بیشتر به دلم نشست...
      

        بعد یه کشیک شلوغ، تموم کردن این کتاب واقعا می‌چسبید
توی فضایی که رمانتیسم اسبش رو چهار نعل می‌تازونه، چنین کتاب‌هایی برای برقراری تعادل لازمن...
      

        کتاب ارزشمندیه. یه بار خوندنش برای همه توصیه می‌شه...
      

        آبراهام مزلو رو دوست دارم و برای تئوریش هم احترام زیادی قائلم، اما بیشتر از ۳ از ۵ نمی‌تونم به این کتاب بدم...
      

        ترکیب این کتاب از  ملیسا اربن و کتاب «حد و مرزت را تعیین کن تا آرامشت را بیابی» از خانم گلاور تواب خیلی خوبه
      

        مثل بقیه‌ی کتاب‌های دکتر سرگلزایی خیلی خوب بود
      

        اول از هر چیز، باید از مقدمه‌ی مترجم، جناب آقای علیقلیان، تعریف کرد که یه مقدمه جون‌دار و عالی برای این اثر نوشتن. به اصطلاح باید گفت اگر «مقدمه‌ی مترجم» اینه، پس بقیه چی هستن؟! مقدمه‌ش جوریه که برای شروع خود رمان لحظه‌شماری می‌کنی...
و اما درباره خود کتاب. حقیقت امر اینه یا چیزی نباید بگم و صرفا به این بسنده کنم که عالی بود و به بندبند وجودم نشست؛ یا اینکه بشینم چند ده خط راجع بهش بنویسم. تمایلم به دومی هست ولی... شاید لازم باشه فقط بگی چقدر یک داستان رو دوست داری که خواننده بخونه تا درک کنه که چرا...
      

        طبق گفته خود ناشر، این داستان براساس کهن الگوهای ۱۵ گانه خانم بولن (از مکتب یونگ) نوشته شده و اگر با این دید داستان رو بخونید و شخصیت‌های داستان رو برای خودتون تحلیل کنید، لذت مطالعه براتون بیشتر هم می‌شه. این از توضیح مختصر راجع به محتوای کتاب
مسأله اصلی که منو بسیار شگفت زده کرد، اول از همه خلاقیت و پتانسیل بالای دو نویسنده کتاب (آقای علی توکلی و خانم نیلوفر نواری) بوده که در زمان نگارش، دانشجوی روان‌تحلیلگری یونگی بودن! و دومین مورد، تنوع شخصیت‌ها و خصوصیات بارز هر کدومشون که این هم تحسین‌برانگیزه...
نکته‌ای عجیب وجود داره و اینه که جلد دوم بطرز عجیبی ناگهانی تموم میشه و به خودت میگی خب بعدش چی؟ اون همه داستان جلو رفت تهش چی شد؟ فکر کنم پایانش بیش از اندازه باز بود!
من حیث المجموع، نویسنده‌های ناشناخته و پایان عجیب ترکیب جالبی رو در این کتاب به‌وجود آوردن که با توجه به حجم کمش، به‌نظرم ارزش خوندن داره...

پ.ن: این مجموعه دو جلدیه و کتاب فوق جلد دومه...
      

        کتاب ارزش چندانی از لحاظ ادبی نداره. محتواش بنیان علمی هم نداره؛ ولی چی باعث می‌شه تعدادی از خواننده‌ها (که کم هم نیستن) خیلی دوستش داشته باشن؟ بار احساسی جملاتش! پس ترجیح می‌دم یادداشتم برای این کتاب حول احساسات باشه...
کتابی نیست که هر کسی بخونه و خوشش بیاد. اگر چه که بین اون همه جمله هر کسی بالاخره یه جمله پیدا می‌کنه که دوست داشته باشه ولی مشخصا این کتاب مناسب افرادیه که از یک رابطه عاطفی خارج شدن؛ بیشتر برای اونی که تنها گذاشته شد و خودش موند و اون رابطه؛ و کمتر برای اونی که رابطه رو ترک کرد و کسی و رابطه‌ای رو تنها گذاشت. چرا  اینطور فکر می‌کنم؟
یکی از مهم‌ترین قدم‌ها برای مدیریت احساسات و تاثیرش، «پذیرش» اونه. در لفظ راحته ولی در عمل با باورهایی مواجه می‌شیم که راه رسیدن به اون «پذیرش» رو سد می‌کنه؛ و یکی از اون باورها، اینه که این احساس/وضعیت فقط برای منه و هیچکس چنین مشکلی رو نداره و...
و اینجاست که کتاب‌هایی مشابه «حرف‌هایی که کاش می‌زدم» اون باورِ نادرست رو کمرنگ می‌کنه و پس می‌زنه. اینکه لااقل یکی هست که مثل ما فکر می‌کنه، درگیر احساساتی مشابه ماست، اتفاقات مشابهی رو از سر گذرونده و...

همه کتاب‌ها رو که نمی‌شه با یه عینک دید و از یک زاویه قضاوت کرد؛ پس چجوری می‌تونم به این کتاب امتیاز کمی بدم وقتی برای «مخاطب خاص» خودش می‌تونه چنین تاثیری داشته باشه؟

پ.ن: میخواستم ۴ ستاره بدم ولی به خاطر فصل آخر کتاب که نویسنده از در نصیحت و توصیه وارد شده (چیزی که این کتاب اصلا مناسبش نیست) نیم ستاره کم کردم...
      

        نسبت به کتاب «سفر» بهتر بود و بیشتر به دل نشست؛ شاید بدلیل نزدیک‌تر بودن به سبک «پاندای بزرگ و اژدهای کوچک»؛ اما مجددا امان از بخش «سخن آخر» که دلیلش رو توی یادداشت قبلی گفتم...
      

        نسبت به کتاب قبلی‌ای که از جیمز نوربری خوندم (کتاب پاندای بزرگ و اژدهای کوچک و ظاهرا اولین نوشته‌ی ایشون هم بوده)، رضایت کمتری داشتم.
اگرچه نکاتی رو می‌شه از توش در آورد که به اصطلاح درس زندگیه ولی در مقایسه با اثر قبلی، شخص منو راضی نکرد...
بدترین قسمتش چند صفحه‌ی آخر کتاب بوده تحت عنوان «کلام آخر» که نویسنده اومده یه سری توضیحاتی راجع به این اثر داده و به نوعی درس‌هایی که می‌خواسته بده رو اومده مستقیم گفته. جای تعجبه که اگر قرار بود اینقدر مستقیم و طی دو سه صفحه این مطالب گفته بشه، دلیل خلق موقعیت‌ها و فضاسازی‌ها و دیالوگ‌های کتاب چی بوده و اصلا چرا داستان نوشته شده که تهش بخواد توضیحش بده؟ در اینصورت می‌تونیم نتیجه بگیریم که نویسنده در رسوندن پیام مدنظرش از طریق داستان «عاجز» بوده؟
      

        یک بار خوندنش به همه توصیه می‌شه...
      

        این سبک نوشتاری و همینطور محتواش، لااقل برای من تداعی‌کننده‌ی مجموعه‌ی مدرسه زندگی از آلن دوباتن هست. بین این اثر (زندگی خوب) و نوشته‌های آقای دوباتن تفاوتی وجود داره و اینه که در مدرسه زندگی کتاب‌ها حجمشون کمتره (حدود نصف این کتاب)، فصول/موضوعات پیوستگی بیشتری دارن و از اون مهم‌تر در پایان کتاب‌ها شما یک جمع‌بندی از مطالبش رو دارید. به این صورت راحت‌تر می‌تونید اون درس/برداشتی که از خوندنش تو ذهنتون شکل گرفته رو تثبیت کنید؛ چیزی که فقدانش در این اثر حس می‌شد.
بسیار لذت بردم از شخصیت‌ها و کتاب‌هایی در این نوشته معرفی شد و اکثرشون اونقدری برام جالب بود (حتی اونایی که از قبل می‌شناختم) که دوست دارم راجع بهشون بیشتر بخونم. از طرفی هم برام جالب بود برای هر موضوع، آرای همون فردی که ابتدای فصل معرفی می‌کرد رو راجع به اون موضوع می‌گفت و تکرار این قاعده در کل فصولش، تحسین برانگیز بوده.
علی ای حال، خوندنش رو به جز به افراد خاصی توصیه نمی‌کنم. خودم هم از شروع مطالعه کتاب تا اتمامش، چند کتاب دیگه رو به پایان رسوندم که نشون می‌ده این احتمال وجود داره کسی شروعش کنه ولی در ادامه انگیزه‌ش رو از دست بده و به اتمام نرسونه...

پ.ن: این اولین کتابی بود که مارک ورنون می‌خوندم و امیدوارم کتاب دیگه‌ای از ایشون که قصد دارم در آینده بخونم (۴۲ اندیشه ناب) تجربه متفاوت‌تری برام باشه؛ چون خودم حدس می‌زنم اگر بتونم به قلم ورنون عادت کنم (که جذابیت‌های خاص خودش رو داره)، لذت بیشتری از خوندنش می‌برم و به تبع اون استفاده بیشتری هم می‌کنم.
      

        اول از همه باید گفت که عنوانش شما رو به اشتباه نبره به سمتی که فکر کنید از دسته خودیاری و توسعه فردیه.
 برای شخص خودم، آشنایی با فضای یوگسلاوی/کرواسی بعد از جنگ داخلی، جذابیت و تلخی جستار چهارم «ترس از مردم: آیا بچه‌ای هم باقی مانده؟» و از همه مهم‌تر جستار سومش «مسأله زاویه دید؛ خلسه جمعی و انزوای خودخواسته» که به معنی واقعه کلمه به روح و جانم نشست و برام تسکین بود، باعث شد از خوندنش راضی باشم...
من حیث المجموع، از اون کتاب‌هایی نیست که آدم بخواد لااقل به همه توصیه به خوندنش کنه...
      

        نتونستم با ترجمه‌ش ارتباط بگیرم. بنا بر تاریخی که در مقدمه کتاب ذکر شده، آقای نفیسی در سال ۴۱ ترجمه این اثر رو انجام دادن و شاید یک علت مهم چنین ترجمه‌ای همین باشه...