پر از حس‌هایی که نمی‌تونستی به زبون بیاری و براش کلمه یا جمله نداشتی و با خوندن خط به خط نمایشنامه، با خودت می‌گی"آهان! همینه...دقیقاً"...
      

        این کتاب رو به‌نظرم باید ضمیمه کرد به تمام بحث‌های عقلی و نقلی درباره مرگ و مرگ‌اندیشی.
جایی که با "آنِ" مرگ و لحظات قبل مرگ روبروییم... پوچ‌ها و بی‌اهمیت‌ها که روزی سبک زندگی و دلبستگیهامون بودند و نهایت تلاشمون! واضح و روشن جلوی چشممون قرار می‌گیرن... و پر می‌شیم از سوالات "مرگ واقعا چیه؟" ... "همین بود؟"... "تا اینجا رو درست اومدم؟"...

به‌نظرم اگر شخصی، فلسفه خونده و آگاه به آیات و روایات می‌خواست داستانی درباره محتضری بنویسه، می‌شد همچین کتابی...
      

        استاد می‌فرمود؛ "گاهی بد نیست درباره مشکلات بقیه بدونیم... اینطوری می‌فهمیم که در دریای آزمایشات و امتحانات الهی تنها نیستیم و بلایا، سنّت‌های الهی‌ست‌"...

دیدید وقتی برای یکی درد دل می‌کنید، گاهی طرف مقابل شروع می‌کنه از مشکلات خودش گفتن؟! بخاطر این نیست که بگه من از تو بدبخت‌ترم! برای اینه که بگه؛ ما همه شبیه همیم... ما همه تحت ربوبیت الهی هستیم و ربّ ما تصمیم داره همه‌مون رو رشد بده... ببین برای من هم پیش اومده...پس آروم باش و بدون درکت می‌کنم...
کتاب "ما ایوب نبودیم"، قصه‌ی سنت‌های جاری در زندگی آدم‌هاست...قصه دردها و سختی‌ها... برای اینکه بفهمی توی دردی که می‌کشی تنها نیستی...
      

        در متن  ساده‌ی زندگی، "شدن"‌ها در انتظار ماست...
      

        وقتی خوندمش، یادداشت زیر رو نوشتم؛
فکر کنم واقعی‌ترین حس و برداشتم همین باشه...( تصویر زیر)

      

        اینکه بدونی وقتی همه چیز داری-همه چیز به معنای واقعی کلمه- ولی باید درونت رو با "اون چیز بزرگ وحشتناک" پر کنی، چقدر عجیبه و چقدر نیاز داری از درون پر باشی تا حس خوشبختی بکنی....
      

        برای بارِ نمی‌دانم چندم! به این حقیقت رسیدم که قانون دنیا،‌ داشت، کاشت و برداشت است. داشته‌ها و استفاده و تبدیلِ آن‌ها، می‌شود آنچه از شما نقل می‌کنند، آنچه از شما باقی می‌ماند...انسان‌ِ توانمند،‌زندگی‌ساز ست...زندگی می‌کند و زندگی‌ها می‌آفریند...
بسیار‌ این کتاب را دوست داشتم... مادرها حتماً بخوانند...