چی میتونم بگم؟  این کتاب با تمام جذابیت عجیبی که داشت میشه  به یک سبک اعتیاد ازش نام برد.وقتی میخواندمش دائم دلم میخواست آن را زمین بکوبم و دیگر سمتش نروم اما جذابیت داستانش باعث میشد دلم بخواهد بدانم "تهش چه میشود؟" 
"بخش D" فقط یک رمان ساده و جنایی نبود" بخش D" یک درس بزرگ بود. "هیچ وقت هیچ وقت اعتماد نکن"  همه چیز در این کتاب به جا و درست بود. هیچ نقصی فراز و نشیب آن نمیتوانم بگیرم. 
      

        از یکجایی به بعد هر کلمه که میخواندم مطمئن تر میشدم که نویسنده هنگام نوشتن  در ذهنش دائم تکرار میکرده: 
"زیاد کشش نده زودتر منظورت رو بگو". ساده بود زیاد از حد ساده. درسته که کتاب با توصیفات زیاد خسته کننده و عذاب آور میشود ولی توصیفات این کتاب بیش از حد کم بود تا جایی که حس میشد می توان  آن را جذاب تر کرد اما انگار نه انگار... دقیقا در نقطه ای که میشد کتاب را به اوج خود رساند خیلی مختصر و نا مفهوم آن را جمع کرد. 
      

        امروز باید این کتاب را میخواندم انگار زمانش رسیده بود! تمام رویداد های صبح 13 دی دوباره برایم زنده شد گریه های مادر  پای اخبار صبحگاهی و...  
برایم تمام این چندسال سوال بود «او واقعا چه کسی بود؟»  که مادر آنچنان برایش گریه می کرد. برای شناختش پنج سال زمان برد و حالا با این کتاب فقط اندکی از وجود قاسم سلیمانی برایم روشن شد.  از نظر من قاسم سلیمانی بیشتر از یک انسان بود که حالا دنیا بدون وجودش خالیست. 
      

        همیشه دوست داشتم درباره اصالت و جایی که در آن پدرم زیست کرده بیشتر بدانم. کرمان را بخشی از هویتم میدانستم که انگار از اول با من نبود بلکه در من ایجاد شد. 
هنگامی که این کتاب رو به صورت پادکست می شنیدم احساس بازگشت به آن اصالت را برای من زنده می کرد. اصطلاحات و لهجه شرین کرمانی در این کتاب نقش بسیار زیبایی ایفا می کرد، همچنین انقدر دلنشین روایت شده بود که هرکسی را می توانست به کوچه و باغ های کرمان دعوت کند.  این کتاب زندگی نامه هوشنگ مرادی کرمانی را روایت می کند و به شدت پیشنهادش می کنم. 
      

        نیازی نیست هنگام نگاه کردن به رسانه اجتماعی دیگران حس بدی داشته باشید. خود را بیشتر دوست بدارید