این دومین کتابی است که از استارنونه می‌خوانم و به نظرم می‌رسد استارنونه خیلی دقیق درون اشخاص را می‌کاود و شخصیت‌های داستانش را به ما می‌شناساند.

داستان از زبان پدربزرگی اهل ناپل و ساکن میلان روایت می‌شود. پدربزرگ تصویرگر کتاب است و حالا در پیری و دوران نقاهت بیماری مجبور شده بعد از سال‌ها به ناپل برگردد تا از نوه‌اش برای چند روز مراقبت کند. او در تلاش برای تصویرگری آخرین کتابی که به او سپرده‌اند و شناخت نوه‌اش و همین‌طور به یادآوردن خاطرات دوران کودکی و نوجوانیش در ناپل؛ یکبار دیگر خودش را از نو می‌شناسد  و به محدودیت‌هایش پی‌ می‌برد. 

من کتاب "بندها" را بیشتر دوست داشتم. 
        

          یکی از بهترین رمان‌هایی که این چند سال ترجمه شده موضوع عمیق و گیرایی داره و ترجمه خیلی خوب و روانی
قصه به روابط عمیق انسانی می‌پردازد از طرفی هم رابطه پدربزرگ در جایگاه هنرمند سرشناس با نوه، هم رابطه زن و شوهر جوان و از طرفی  رابطه پیرمرد با شهر، تاریخ و هنر
        

          اگه با بندها مقایسه‌اش نمیکردم امتیاز بیشتری بهش می‌دادم.خیلی خوب بود. به نظرم دومنیکو استارنونه شخصیت‌های داستانش رو جوری میسازه که اصلا نتونی قضاوتشون کنی،نه کاملا خوب و سفیدن نه کاملا بد و سیاه.همه حق دارن و هیچکس حق نداره.و همین باعث میشه بتونیم درکشون کنیم چون خودمونم در واقعیت همینطوریم.
        

          قبلا از این نویسنده، کتاب بندها رو خونده بودم.
این کتاب هم به همون خوبیه. داستان جذاب و گیرا با ترجمۀ روان