کتاب بردها و تحولات يک زن ؛ ادوارد لويي با ترجمه ی بهنود فرازمند
کتابی که من رندوم از قفسه های پایین کتاب فروشی برداشتم و فکر نمیکردم اینقدر احساساتم و لمس کنه .
داستان کتاب، صفحاتش، جمله هاش و کلماتش روح منو لمس کرد . درسته همزاد پنداری من با نویسنده ی فرانسوی و اتفاقاتش سخته اما جوری زن رو به تصویر میکشه که هر ادمی میتونه درکش کنه .
بر خلاف اسم کلیشه ای و نه چندان جالبش متن کتاب خیلی خاص و دوست داشتنیه.

  the end
        

          نویسنده‌های معاصر فرانسوی تنبل هستند. کلاً این فازِ جدید ادبیات معاصر فرانسه را نمی‌پسندم. در ایجاز و اختصار روایاتشان نوعی خودپسندی هست که نمی‌توانم توضیحش بدهم؛ انگار در به کار بردن حروف و کلمات خساست و اهمال به خرج می‌دهند. اصلاً جالب نیست. از این حرفها که بگذریم، کتاب دوست‌داشتنی و دردناک است. عکس‌های خانوادگی که به چاپ اضافه شده‌اند در ملموس‌کردن ماجرا برای ما نقش مهمی ایفا می‌کنند. این فقط یک زن ساده در دهه‌ی شصت میلادی نیست، بلکه یک زن حقیقی؛ واقعاً مادرِ خود نویسنده است. عاقبت‌به‌خیری و پایان خوش‌اش چیزی برای فکر کردن باقی نمی‌گذارد؛ البته که از مصائب زندگی رؤیایی و تازه‌ی پاریسی در تقابل با زندگی ساده‌ی روستایی خبری نیست. نوع روایت ماجرا خودش شبیه ورق‌خوردنِ یک آلبوم عکس خانوادگی است. هر فصل شبیه تصویری است که کسی دارد آدم‌های توی آن و اتفاقات قبل و بعد از آن را توضیح می‌دهد. در نهایت هم آلبوم به انتها می‌رسد و ما هم پی کارمان می‌رویم. نتیجه‌ی خاصی از کل ماجرا نمی‌شود گرفت. تنها خاطره‌ی چند قطعه عکس باقی می‌ماند.
        

           سفری  از دل فقر و شرم ، به سوی آگاهی، انتخاب و رهایی.نویسنده با نگاهی عمیق و در عین حال بی‌پرده، از زندگی مادرش نوشته. از زنی که قربانی ساختارهای مردسالار، طبقه‌ی اجتماعی، فقر و تحقیر هست، به زنی که در نهایت تصمیم می‌گیرد دیگه قربانی نباشه 
 زنی‌ که در چرخه‌ی تکرار و بی‌مسئولیتی در قبال خودش گرفتاره؛ زنی که زندگی را نه انتخاب کرده، بلکه بهش تحمیل شده. شرم از بدنش، از صداش، از موقعیتش در جهان، اون رو سال‌ها در سکوت نگه داشته. شرمی که از جامعه و مردان و حتی از فرزندانش به ارث برده . باور کرده خوشبختی سهمش نیست.
 لحظه‌ی بیداری . لحظه‌ای که زنی درمی‌یابه ادامه‌ی قربانی بودن هم نوعی انتخابه. کم‌کم یاد می‌گیره خودش را صاحب حق بدونه 
تحول در این روایت، نه یک انقلاب ناگهانی بلکه بازسازی تدریجی هویته. زن داستان یاد می‌گیره از احساس قربانی بودن فاصله بگیره، مسئولیت شادی خودش را بپذیره و برای اولین‌بار، خودش را مرکز روایت زندگی‌اش ببینه.  
من از زنانی که قدرت خودشون رو درونشون پیدا میکنن لذت میبرم❣️