از نیمه های کتاب که اصل ماجرا مشخص میشه و مسئله راوی و خواهرش رو متوجه میشیم، فقط میگفتم: آخی! 
فکر می‌کنم نویسنده این اثر رو قبل کورسرخی نوشته، اونجا قلمش خیلی حرفه‌ای‌تر بود.
توی این داستان رنج اقلیتی از آدم‌ها -که ما اصلا درک درستی از فضای زیست و زندگیشون نداریم- رو خیلی خوب به داستان آورده. دوستش داشتم! فقط کاش شروع جذاب‌تری می‌داشت. 

        

          چقدر حرف می‌زنه!
توی این کتاب یک درصد شگفتی‌های کورسرخی رو نخواهید دید.
نویسنده زن روایت مرد. تک‌گویی درونی مرد واویلا.
        

          مجموعه ناداستان «کورسرخی» و مجموعه داستان «چشم سگ» عالیه عطایی را جلوتر و متفاوت‌تر و خواندنی‌تر از «کافورپوش» دیدم، اما این پررنگی هجرت و دوری از موطن و گم‌گشتگی و بی‌پناهی و تمنای بازگشت، هرقدر هم رویابافی و خیال‌پردازی و صرفا مسکن و مخدر احوال ناخوش آدم باشد، در «کافورپوش» نظر جلب می‌کرد و در بطن فرم مشوش و پرشتاب و هراسان و البته در بیان راوی ناصادق و غیر قابل اعتمادی که از صفر تا صد را خودش روایت می‌کند، از کار درآمده و قابل فهم است.
        

          گاهی هویت به اندازه‌ی متراژی است که در آن بزرگ می‌شوی. به روستایی که به دنیا آمدی. به جایی که پدرت و پدرش خانی بودند. حتی اگر هرگز آنجا را ندیده باشی.
 اینگونه هویت‌ها آدم را می‌کشند. اول خیالش را می‌اندازند در ذهنت و به بازی می‌گیرندت. بعد می‌بینی در کوچه‌ای که بی‌حال بودی زیربغلت را گرفته‌اند نخوری زمین. در نهایت به خاطرشان گوشه‌ای در آسایشگاه می‌افتی. دست دست کردنِ دیدنش همین می‌شود. آبادی‌خود را ببینید.
 آدم می‌میرد اگر درختی که شیره‌اش را تشکیل داده نبیند! آنگاه هیچ راه چاره‌ای برای خود نداری. می‌شوی "مانی"!