یادداشت محدثه گریوانی

        تقصیر خودته خانم عطایی. توقع ما رو بالا بردی :)
ما به «کور سرخی» شما رو می‌شناسیم. متاسفانه این کتاب با کورسرخیِ عزیزمون که هیچی! با «چشم سگ» هم خیلی فاصله داشت.
موضوع کاملا جدیده. شیوه‌ی روایتش هم ویژه‌ست.
ولی شخصیت اول داستان خیلی حرف می‌زنه!
این گرفتاری مخاطب بین حرف‌های ذهنی راوی، اتفاقات حال و گذشته، در نهایت خسته‌ش می‌کنه.
یعنی انقدر هی می‌ری و میای که یه جاهایی سرگیجه می‌گیری!