باز هم دولت آبادی این بار آوسنه بابا سبحان!
مسیب به راه رسید، پاهایش را از هم باز گذاشت ،رو به مردمی که به نظاره اش ایستاده بودند ایستاد و با صدایی که انگار خروسک گرفته بود شروع به خواندن نوحه حضرت قاسم کرد.می خواند،سینه می زد و کف می ریخت.سر تا پایش خاکستر بود و خاک....
بابا سبحان رسید.بیلش را پای دیوار قهوه خانه انداخت و به طرف مسیب رفت تا بگیردش....
یک افسانه و داستان بلند که گزارشگری از وضعیت جامعه محلی خراسان در دهه 40 میکند 
ارباب و رعیت،پر تلاشی مردم،زحمتکشی بسیار، نان حلال و ... از طرفی هم برخی از آداب و اخلاق های ناپسند ارباب 
و بدتر از همه اینکه زمین به یک زن ارث رسیده باشد ...
به قول عنوان یک فیلم سینمایی
همیشه پای یک زن در میان است
خودخواهی،طمع،هوس ،و... که منجر به قتل جوانی زحمتکش و روستایی میشود که خود هم در آن زمین سهامدار است گرچه داستان بود ولی ...
عجب از جهل ما مردم.....
        

          شاید این حرف کمی بزرگ‌نمایی به‌نظر بیاد، اما باید اعتراف کنم در تمام مدتی که"آوسنه بابا سبحان" می‌خواندم، به این می‌رسیدم که این قصه یک‌تابلو کوچکِ هنری دراماتیک هست!
...
مهارت دولت‌آبادی در خلق خرده‌روایت‌های قوی، تصویرسازی و توصیفات و حفظ تیپ شخصیتی و رقم زدن قصه‌های تو‌درتو و درگیرکننده من رو مجاب به بیشترخوندن از قصه کرد تا نهایت به خودم امدم و پایان صفحات رو‌به‌رو شدم...
        

          بسیار غم‌انگیز .... چقدر از دست مادر شوکت حرص خوردم .... چقد از عادله متنفر شدم ..... و چقدر با مسیب هم‌ذات پنداری کردم .... و بیچاره بابا سبحان.....
همینقدر راجع به خوبی این داستان بگم که به قدری شخصیت ها زنده و توصیفات زیبا هستن که انگار داری فیلم تماشا میکنی
        

          اولین چیزی بود که از دولت‌آبادی می‌خوندم. و هی تعجب و ذوق می‌کردم. از اینکه اینطوری با لهجه حرف می‌زدن همه و می‌فهمیدم. و عجب این که بقیه‌ای که خراسانی بلد نیستن چطوری می‌فهمن راحت که چی داره میگه؟ :))

و داستان تلخ و تلخ. قلبم گرفت.