اولین چیزی بود که از دولت‌آبادی می‌خوندم. و هی تعجب و ذوق می‌کردم. از اینکه اینطوری با لهجه حرف می‌زدن همه و می‌فهمیدم. و عجب این که بقیه‌ای که خراسانی بلد نیستن چطوری می‌فهمن راحت که چی داره میگه؟ :))

و داستان تلخ و تلخ. قلبم گرفت.