مجالس اهل بیت تمرین رابطه حبی و توجه نشان دادن به نگاه آنهاست. در واقع این مجالس مرکب محبت ما هست به سمت اهل بیت .
حالا این محبت ما چون به اشخاص ویژه ای هست باید با آدابی باشه.
این مجالس ظرفیت زیادی داره : تجدید عهد و تعلیم و تربیت و بصیرت افزایی و ایجاد روحیه شهامت و شجاعت در ضمن حرکت کاروانی و جمعی در زیر ولایت امام است .

در این کتاب یاد می گیریم چطور از مجالس اهل بیت بهره ببریم.
مطالب نابی دارد که در کتاب‌های دیگر نخواندم .
        

          »» ادب، آداب دارد.
»» این شهر*، ادب دارد.

حجت‌الاسلام پناهیان، در بخش دوم کتاب «رهایی از گناه»شان ، یکی از ویژگی‌هایی را که موجب می‌شود مومن گرد گناه نگردد، صفتِ حسنهٔ «ادب» می‌دانند. آری مومن باادب است. البته ادب نه به معنای مشهور ، بلکه ادبی منظور است که مفردِ «آداب» است. یعنی انسان مومن، برای هرکاری الگوی خاص خودش را دارد؛ هرکاری را به بهترین شکل ممکن انجام می‌دهد، چرا که برنامه دارد برای بهره‌وریِ بیش‌تر. این را ادب گویند.

این باادب‌بودن، در اعمال و مناسک اجتماعی خیلی بیش‌تر موضوعیت پیدا می‌کند. همانطور که می‌دانید یکی از مهم‌ترین مناسکِ اجتماعیِ مومنین، اقامهٔ مجالس عزا و تعظیم برای اهل‌بیت عصمت و طهارت علیهم‌السلام است. باتوجه به اهمیت ویژه و تاثیر ویژه‌تری که این مجالس در زندگیِ مومنین دارد _ و هر مومنی این تاثیر را بارها و بارها لمس کرده_، مؤدب بودن و رعایتِ آدابِ شایستهٔ این مجالس نیز به همان میزان اهمیت دارد.

این کتاب، هدفش ابتدا ایجاد ضرورت ادب و سپس مؤدب‌کردن انسان‌ها در این مجالسِ انسان‌ساز است. کتاب، بحث‌های مختلفی را ارائه می‌دهد اما شاید محوری‌ترین بحث‌کتاب، القاء این باور باشد که مجالس اهل‌بیت علیهم‌السلام به‌گونه‌ای زیارت ایشان است. نگارنده ابتدا این ادعا را اثبات می‌کند و پس از آن به دنبال تطبیق آثار زیارت، با آثار مجالس اهل بیت می‌رود.
.
.
.
⁰ به‌شخصه، در این چند ماه، هیچ کتابی به این اندازه بر روی زندگیِ خارجی‌ام _ ولو در بخش خاصی از زندگی_ چنین تاثیری نداشته بود؛ چرا که کتاب‌ها معمولاً تنها به دنبال تغییر نگرش ذهنی‌ا‌ند.

⁰⁰ ادب عاشقی ، دومین کتابی است که از استاد عابدینی _حفظه‌الله_ می‌خوانم. دانشمندی فرزانه که متاسفانه آنطور که شایسته است از ایشان استفاده نمی‌شود. و چه در هنگام این کتاب و چه در هنگام کتاب قبلی‌شان چقدر افسوس خوردم که ای کاش خودشان دست به قلم می‌شدند و این پراکندگی‌هایی که ناشی جمع‌آوری و پیاده‌سازیِ سخنرانی‌هایشان است را کنار می‌زدند و خودشان مستقیم این معارف نورانی را به خوانندگان می‌خوراندند، اما حیف که تا به اینجا ، همه چند ده اثر منتشر شده از ایشان، مکتوبِ سخنانشان است.


*شهر: (به‌عربی)/ ماه
        

          در نزدیکی ماه محرم خیلی نیاز به این کتاب هست...رویکرد انسان را نسبت به مجالس سالار شهیدان تغییر می دهد...عالی بود
        

          بسم الله الرحمن الرحیم 

السلام علی آقای دشت کربلا
السلام علی طفل رباب
السلام علی عموی دست بریده
السلام علی مظهر ایمان 
السلام علی مسلم بن عقیل 
السلام علی عمه ی صبور صبور صبور:)

و سلام بر مادری که داغ بچه هاشو دید و اشک ریخت 
سلام یا فاطمه الزهرا 
سلام ای محبوب خدا
سلام ای دختر پیامبر عالم 
.
.
.
انقد ذوق زده ام از خوندن این کتاب که نمی‌دونم راجبش چی بنویسم این کتاب و عقلا فکر کنیم چیز به خصوصی نداره ولی!
روح نویسنده انقدری خوب به کتاب نشسته و انقد با صفا بوده که کتاب رو می‌خونید انگار حسش میکنید 
قلم روون 
نکات ریز و مهم
متن کوتاه 
گرافیک جلد 
همه و همه دلبری میکنه 
پیشنهاد حتمی!

یا علی مدد
        

          کتاب نمی‌خواد یه حرف جدید و منسجمی بزنه. بیشتر جمع‌آوری یه سری نکات در مورد عزاداریه. گیر پراکنده‌گویی نیافتاده و این طوری نیست که هر حرفی که هر جایی در مورد عزاداری بوده رو بخواد بهش اشاره کنه. به جاش نکات به هم مربوطن و یه خط سیر مشخص داره. کتاب جمع و جوریه و حتی اگه حرفاش برامون جدید نباشه، یادآوری این نکات قبل از ایام عزاداری می‌تونه مفید باشه.  
اول کتاب نکاتی در مورد آداب عزاداری گفته میشه. این که عزاداری چطوری باعث رشد ما میشه و چطور می‌تونیم بهره بیشتری ازش ببریم.این که تو مجلس عزاداری ما باید خودمون در محضر اهل بیت (ع) ببینیم. و این که نتایج این نگاه چی میشه.  

پارسال تو پیاده روی اربعین بین یه سری از هم‌سفرها بحث بود که مسافت بیشتری رو پیاده بریم بهتره، یا این که تو کاروان بتونیم با بقیه همراه باشیم و همراه بمونیم؟ اصلا ما چرا اومدیم این جا؟ قراره به چی برسیم؟ که خیلی از این سوالا به این می‌رسید که اصلا زیارت چی هست و هدفش چیه؟ با این که تو خیلی از منبرها از فواید زیارت شنیده بودم، اما یادم نمیاد کسی خود زیارت رو تعریف کرده باشه برام. برای همین دیدن تعریف زیارت تو این کتاب برام جالب بود:  
«زیارت از ریشه «زَور» به معنای انحراف و عدول از چیزی و مایل شدن به چیز دیگری است، مشتق شده است. و زیارت اهل بیت (ع) به معنای منصرف شدن از ظواهر عالم مادی و متوجه شدن به حقیقت باطنی اهل بیت (ع) است. به زائر از آن جهت زائر می‌گویند که وقتی به زیارت می‌آید، از غیر شخص زیارت شده عدول کرده و روی برگردانده است، لذا زیارت به معنای قصد و توجه است. اینکه به ملاقات اولیاء اطلاق زیارت شده است، از آن جهت است که این کار، فاصله گرفتن از جریان مادّی و ظاهری و عدول از عالم طبیعت و توجه به عالم باطن و روحانیت است. در عین حال که زائر در محیط طبیعی استقرار دارد و حیات جسمانی خویش را حفظ می‌کند.»
  
کتاب تو نگاه فردی و این که چطور هیئت بریم که صواب بیشتری برامون بنویسن نمی‌مونه. خیلی زود میره سراغ جایگاه اجتماعی هیئت. این که اولین قدم برای ایجاد محبت به اهل بیت (ع)، ایجاد محبت بین مومنین، و ارتباط اونا با همه. و به این می‌پردازه که عزاداری چطوری تو جامعه حرکت ایجاد می‌کنه.  
تو این نگاه هیئت مقصد نیست. ما خلق نشدیم که بیشتر و بهتر گریه کنیم. بلکه هیئت مبدأ مسیره و اشک قراره نیروی محرکه ما باشه.  
«گریه بر اباعبدالله (ع) و مصائب ایشان، مقدمه گریه بر فراق امام زمان (عج) است.»

https://khoshi.net/adab.html
        

          جزء بهترین کتاب‌هایی که تا الآن خوندم.
یادمه قسمتی از کتاب اینطور نوشته شده که
وقتی مجلسی برای امام حسین گرفته میشه
اونجا حکم حرم و قبه امام حسین رو داره.
لذا دعا در زیر قبه مستجابِ...