معمولا از این جور نوشته ها خوشم نمی آید. نمی دانم بهشان چه می گویند. تمثیلی؟ 
ولی "خدا خانه دارد" را دوست داشتم چون به قول نویسنده به درد روزهایی می خورد که آدم دلتنگ خدا و دوست های خدا می شود. به درد این روزهایم می خورد.
"اویس! من از تو غریب ترم!"، "مسیح من، مسیح تو" و "موسیا! آداب دانان دیگرند" خیلی خوب بودند. "آقای ساربان جوان" هم خیلی غربت داشت.

"...من باید از غم خلخالی که در دوردست ها از پای زنی کشیده اند، بمیرم. چون مرا بزرگ می خواهد."
        

          کتاب خیلی خوبیه. مسیح من مسیح تو رو به دوستان زیادی توصیه کرده ام.
        

          بارها و بارها میشود خواند و به شدت شارژ شد (:
اشک های قبل از خواب با خواندن این کتاب میریزد...
        

          برای آنهایی که موازی بودن را انتخاب می کنند! 
 برای آنهایی که تمام دلتنگی هایشان را برای قامت «مردی که نیست»  گریه می کنند...
 برای آنهایی که از اویس غریب ترند! 
برای آنهایی که رنج هایشان برای «او»  گران تمام می شود! 
برای آنهایی که اسیرند! 
برای آنهایی که در گریزند از صدای «ب»! 
برای آنهایی که در همان بیابان سرد و همان شب وحشت زده، در حالی که از سرما می لرزند، گم شدند! 
برای آنهایی که لبیک گویند! 
برای آنهایی که از آداب دانان دیگرند... 
برای آنهایی که هنوز تصمیمشان را نگرفتند! بمانیم؟ برویم؟ 
برای آنهایی که میان دو پرتگاه زاده شدند! 
و برای آنهایی که فکر می کنند فقیرند...
این کتاب برای همه ی «ما» ست! 
        

          به نظرم وقتی دلتنگ خدا میشیم هربار یه داستانش رو بخونیم، بیشتر می چسبه تا اینکه پشت هم همشو بخونیم..
        

          مرد، خبر بزرگ است.نباء عظیم. و ما عادت داریم خبرهای بزرگ را تکذیب کنیم و دل ببندیم به خبرهای کوچک. به این‌که امروز چی ارزان شد؟ یا در کدام اداره میز می دهند یا... ما خبر بزرگ را تکذیب می‌کنیم. علی را. نباء عظیم را باور نمی‌کنیم و علی مجبور می شود نفرینمان کند. چه نفرینی. خدایا من از این ها بگیر. از این بالاتر، نمی‌شد چیزی گفت. مردمی که بودن او را نمی فهمند، باید به نبودنش گرفتار شوند. می گوید «خدایا من از این ها خسته ام، این‌ها از من. مرا از این‌ها بگیر» و ما تا ابد، در تاریکی بعد از این نفرین دست و پا می‌زنیم.

#خدا_خانه_دارد
#فاطمه_شهیدی
#نشر_معارف