چشمِ کوته‌نظران بر ورقِ صورتِ خوبان خط همی بیند و، عارف قلمِ صُنعِ خدا را

گر برانی نرود ور برود باز آید

برخیز تا یک‌سو نَهیم این دَلقِ اَزرق‌فام را بر بادِ قَلّاشی دهیم این شرک تقوا نام را هر ساعت از نو قبله‌ای با بت‌پرستی می‌رود توحید بر ما عرضه کن تا بشکنیم اصنام را

بوستان گدا گر تواضع کند خوی اوست/ ز گردن‌فرازان تواضع نکوست اگر زیردستی بیفتد چه خاست/ زبردست افتاده مرد خداست