من را بسوزان. روی من بنزین بریز و تنم را به آتش بکش. همچون ساحره ای مرا به تیرک زنده سوزی ببند و بسوزان. تنم را درون کیسه های زباله بپیچان و به کوره بینداز. من، دی اکسین می‌شوم و به ريه‌ات جاری. صورتم را آهسته تیغ بزن و خونی را که جاری میشود بمک؛ همچون گربه ای آن را بلیس. من می خواهم غرق خون شوم. سرانجام ضجه زنان اشک خواهم ریخت و دنیا را با این حسرت ترک خواهم کرد که هرگز فرصتی نداشتم برای کشف من درونم؛ برای کشف موجودی کریه که درونم آرمیده. اما بعد می بینمش من دیگرم از کنارم می گذرد؛ همچون نمایی از اجسام بی جان پشت پنجره خانه متروکه که زیر باران بی صدا در هم می‌شکند.

و ورای همه‌ی این چیز های منکوب کننده، رفاقت و رابطه سرد و بی احساسمان جا خوش کرده است میانمان.

منی که اکنون ناپیداست، منی که بدل به خاکستر خواهد شد و ناپدید، منی که به خاک سیاه خواهد نشست و به زوال خواهد رسید، همین من که پیش تر ترکم کرده بود و دست از زندگی ام کشید، در واپسین لحظات این فروپاشی، دست نیاز به سویم دراز می‌کند. اما در حقیقت من خودم نیستم منی که در کالبدی حیوانی متولد شده و برده ی فقر و فلاکت و تجاوز است، چیزی نیست جز جز پوچی محضی که همچون طلسمی دم به دم بر زبان روحی خبیث و شیطانی جاری می شود. من دورترم بسی زیباست و ارزشمند. مهم نیست که تنم تا چه حد پست و فاسد خواهد شد، همچون ارکیده ای که قرن به قرن در بیابان شکوفه می زند، این بی میلی به زندگی را به دوش میکشم و به سویت می آیم.

شاید برف سفید در این شهر کثیف باریدن بگیرد.